graphie universelle, IV 79. Bliżej nas interesują jego włoskie rozprawy filozoficzne: O szybkości pojęć, Modena 1770; O stosunku pomiędzy zdolnościami człowieka a ich użyciem, Padwa 1773; O istnieniu Boga dowiedzioném z teorematów geometrycznych, Udine 1782. Mając 81 lat, z zupełnie świeżym umysłem wydawał swoje uczone dzieło o architekturze egipskiej (Parma 1786 in fol). Um. 7 Kw. 1789 r. N.
Belin Albert, benedyktyn, ur. w Besançon ok. 1610 r., od 1666 biskup w Bellay, um. 1677. Pozostawił po francuzku dzieła: 1. Emblemata eucharystyczne, Paryż 1647; 2. Myśli duszy, Paryż 1648; 3. Awantury filozofa poszukującego kamienia filozoficznego, 1664 i 1674, dzieło napisane przeciwko alchemistom; 4. Dowody prawd chrześcjańskich, Paryż 1666; 5. Traktat o talizmanach, Paryż 1671.
Bellarmin Franciszek Romulus Robert, ur. 4 Października 1542 roku w Monte-Pulciano, niewielkiej wiosce florenckiej. Był siostrzeńcem kardynała Cervino, który, podczas soboru trydenckiego w 1555, wstąpił na tron papiezki pod imieniem Marcelego II. Nie miał on jednak żadnego wpływu na przyszłą karierę swojego kuzyna, umarł bowiem w 21 dni po swojej elekcji. Bellarmin miał zaledwo naówczas rok czternasty i jeszcze nie rozpoczął wyższych nauk. Kształcił się najprzód w domu rodzicielskim i już od najmłodszych lat odznaczał szczególniejszemi zdolnościami. W ośmnastym roku (1560) wstąpił do towarzystwa Jezusowego, którém podówczas zarządzał przyjaciel i bezpośredni następca św. Ignacego, Jakób Lainez. Studja filozoficzne odbył w Rzymie, po czém otrzymał zlecenie udania się do Florencji, gdzie miał uczyć grammatyki i literatury; było bowiem zwyczajem u jezuitów, iż każdy ukończony filozof, zanim przeszedł na studja teologiczne, musiał pierwej dwa lub trzy lata uczyć grammatyki i literatury, w jedném z domowych kollegjów. Wkrótce potém z Florencji przeniesiony został do Mondovi, w Piemoncie, gdzie zajął katedrę retoryki i wykładał oratorów greckich (1564—1567). Teologję rozpoczął w 1567 roku i studjom jej poświęcił trzy lata: dwa pierwsze w Padwie, ostatni w Belgji, w Louvain, a to z następnego powodu. Towarzystwo Jezusowe otrzymało w tym czasie nowego jenerała, w osobie Franciszka Borgjasza, który zajął tę godność po śmierci Laineza. Borgjasz, grand hiszpański, książę Gandji i wice król Katalonji, wstąpiwszy do zakonu po śmierci swej żony, wzgardził wprawdzie biskupią i kardynalską godnością, lecz nie mógł się wymówić od przyjęcia jeneralstwa zakonu. Owszem, obrany po zgonie Laineza, przyjął je i sprawował aż do zgonu (1572), pracując szczerze na tém stanowisku dla dobra Kościoła. Święty ten mąż od razu ocenił zdolności Bellarmina, zrozumiał, iż może użyć go korzystnie przeciw wciskającemu się do Belgji protestantyzmowi, i w tym celu wysłał go na ukończenie kursu teologji do Louvain, gdzie nawet, po roku 1570, mianowany został professorem teologji. Był tedy Ballarmin pierwszym z jezuitów, którzy zajęli katedrę teologji w uniwersytecie lowańskim. Około siedmiu lat pozostając w tém mieście, brał on udział w sporach Bajusa o łasce i napisał następujące naukowe dzieła: Grammatykę hebrajską, kilkakrotnie później przedrukowywaną, kiedyś bardzo cenioną, dziś już przestarzałą; pewien rodzaj historji literatury kościelnej, albo patrologji, p. t. De scriptoribus ecclesiasticis; teologowie często jeszcze posługują się tém jego dziełem. Wezwany w roku 1576 przez czwartego jenerała jezuitów do Włoch,
