narzucając tak im, jak i wiernym świeckim, nestorjanizm, a opierających się zabijał. Zapewniają, że temu losowi, uległo 7700 chrześcjan katolików, a w samym klasztorze Bizuith 90 kapłanów. Akacjusz, następca Babu, uczeń szkoły edeskiej, osobistość słaba i chwiejna, dopiero po swoim powrocie z Konstantynopola, gdzie mu grecy zagrozili klątwą, zdecydował się wygnać mordercę swego poprzednika i wielu wiernych, ale już go nie zastał przy życiu. Powiadają, że zakonnice klasztoru na górze Abdin zamordowały tyrana kluczami. Następcą Akacjusza był (498 r.) człowiek świecki, żonaty, imieniem Babeus; jako głowa nestorjanów wschodnich, począł się nazywać ich katolikosem czyli patrjarchą. Synod nestorjański r. 605 rehabilitować usiłował ohydną pamięć Barsumasa, znienawidzonego nawet w Nizybie, umieścił imię jego w modlitwach kościelnych i ekskommunikował wszystkich przeciwników jego osoby i jego pism. O Barsumasie, jako pisarzu, szczegóły znajdują się u Ebedjesu, w Catalogus libr. syror., a o jego życiu u Symeona, bpa betarsamskiego: Epistoła de Barsuma, episc. Nisib. deque haeres. Nestor, i u Bar-Hebraeusa. Wszyscy trzej u Assemani'ego, Bibliot. Orient, t. 1 p. 346 sq., t. II p. 403, t. III p. I, s. 66, 390, 429, p. II, 77. (Häusle). X. M-i.
Barsumas Bogdanowicz, rodem z Trebizondy, wybrany przez Ormjan na biskupstwo lwowskie 1579 r., usiłował przyprowadzić swoich rodaków do jedności z Kościołem rzymskim. Przekonawszy się, że usiłowania jego daremne, zrzekł się biskupstwa. Barszcz Fryderyk, jezuita, po łacinie pisał się Barscius, po niemiecku Bartsch, ur. r. 1549 w Braunsbergu, nauki pobierał w Wiedniu. W różnych miejscach był nauczycielem filozofji, teologji i greckiego języka. Stopień doktora teologji otrzymał w Wilnie r. 1587. Był spowiednikiem kr. Zygmunta III, um. r. 1609. Pisał także pod imieniem Fryderyka Brusci, teologa pruskiego, lub bezimiennie. Zostawił następujące dzieła: 1) Responsionem benevolam et christianam qua refutat Orationem Andreae Volani. 2) Jesuiter-Spiegel darine augenecheinlich zu sehen was seltsame abentheuerliche sachen die Jesuiter treiben, Braunsb. 1603. Dzieło to wymierzone jest przeciwko Danielowi Kramer, ministrowi luterskiemu. 3) In Evangelia adventus et quae sequuntur Dominicarum commentationes, Crac. 1607. 4) Thesaurus spiritualis rerum ac documentorum variorum ad Societatem Jesu pertinentium, Crac. 1607. 5) Thesaurus precum ac variorum exercitationum spiritualium ex variis auctoribus collectus, tamże, tegoż roku. 6) Conciones controversae sive demonstr. catholicae contra quasvis nostri saeculi haereses. t. 1—2, Colon. 1610. W bibljotece w Heilsbergu miało się znajdować w rękopiśmie tegoż autora dzieło, pod tytułem: 7) De expeditione Smolensciensi sub ipso Ser. et Invict. Pr. D. Sigismundo III (Janociana, t. III p. 10. Encykl. Orgelbr. większa t. II).
Bartilius Wawrzyniec, z Tarnowa, jezuita (1585), poeta religijny. Pieszo odbył podróż do Rzymu i Loreto, śpiewając pieśni własnego utworu. Powrócił 1604 do Wilna † 1635. Napisał: Officia de S. Michaele et Angelo Custode; Modus recitandi coronam; Modua rite confitendi; Alfabet duchowny; Remedia contra luxuriam; Praxis extirpandorum vitiorum.
Bartłomiej św. (24, gdzieindziej 25 Sierp., u Armen. 25 Lut. i 8 Grud.; u Kopt. i Etjop. 18 Czerwc., u Grek. 11 Czerwc.), po hebr. syn Tolomeusza, czyli Tolmai, Apostoł. Trzej pierwsi Ewangeliści (Math. 10, 3. Mar. 3, 18. Luc. 6, 14) wymieniają wyraźnie Bartłomieja Apostoła
