sięgę na konstytucję; Fragments relatifs a l'histoire eccl. du XIX siècle, Paris 1814; dzieło to zawiera pamiętnik jego negocjacji z Papieżem 1810 i 1812 r. Jako gallikanin napisał Défense des libertés de l'égl. gallicane.
Barral Piotr, ksiądz, ur. w Grenobli, w Paryżu zajmował się guwernerstwem, um. 1772 r. Ażeby być czemś, został jansenistą i był jednym z najgwałtowniejszych pisarzy tej sekty. W swoim Dykcjonarzu historycznym, literackim i krytycznym ludzi sławnych (Dict. hist. litt. et critique, 1759 t. 6) wysławia pod niebiosa wszystkich jansenistów, a potępia jak najżwawiej ich przeciwników. O dziele tém powiedziano, iż jest ono martyrologium-jansenistowskiém, napisaném przez konwulsjonistę. Krytykę tego Dykcjonarza wydał ks. Ladvocat w Paryżu 1764 r. Jest tam długa lista błędów różnego rodzaju, któremi zapełniony ten dykcjonarz. Barral wydał jeszcze 1756 r. Sevigniana, t. j. zbiór myśli wyjętych z listów pani de Sévigné, z dodaniem objaśnień potwarczych. R. 1779 wydano jego Dykcjonarz kieszonkowy biblijny w 2 t. (Dict. portatif de la Bible), kompilacja mizerna, pełna błędów i napisana złośliwie, zdaje się jakoby w duchu szyderstwa i satyry z rzeczy świętych. Jego Dykcjonarz starożytności rzymskich (1766, 3 t.) jest skróceniem Dykcjonarza Pitiscusa. Ob. Feller Biogr. universelle. N.
Barre Jan Franciszek Fevre de la, młody szlachcic francuzki, ścięty 4 Czerwca 1766 wyrokiem parlamentu paryzkiego, za dopuszczanie się, wraz z swymi towarzyszami, najohydniejszych przewinień przeciwko religji. Z processu pokazało się, że do zbrodniczego życia doprowadziło tych ludzi czytanie dzieł współczesnych materjalistów. Dla tego parlament nakazał, aby Dykcjonarz filozoficzny Woltera, jako główne źródło nieszczęść tego człowieka, spalony został jednocześnie na stosie. R. 1775 Wolter chciał usprawiedliwić swego ucznia w piśmie p. t. Krzyk krwi niewinnej (Cri du sang innocent), ale fakta zbyt były oczywiste i zbyt notoryczne. Przed śmiercią B. żałował za swoje zbrodnie. N.
Barruel Augustyn, ur. 2 Paździer. 1741 r. w Villeneuve de Berg w Vivarais, w Sewennach. Wstąpił do towarzystwa Jezusowego, i gdy to zniesioném zostało we Francji, przeniół się do Austrji, a po skasowaniu zakonu, podróżował jako nauczyciel po Europie, z powierzonym sobie wychowańcem z bogatego domu. W podróży tej nagromadził znaczny zapas materjałów, jakie wybornie miały mu posługiwać w późniejszych pracach. Ok. r. 1777 powrócił do Francji, w chwili, gdy Kościół i religja były tam silnie zagrożone. Barruel poświęcił się cały obronie religji i nie chciał przyjąć żadnych urzędów, ani obowiązków, aby tém swobodniej mógł oddać się swojej pracy. Wszedłszy najprzód w stosunki z Freronem, pisywał do jego Année litteraire. R. 1788 przyjął udział w redakcji innego dziennika, p. t. Journal ecclésiastique, który r. 1760 rozpoczął był wydawać ks. Dinouard, a który Barruel prowadził dalej w duchu nieco odmiennym, aż do r. 1792, t. j. do chwili, gdy rewulucja zmusiła go szukać schronienia w Anglji. Tu wydał swoją Historję duchowieństwa francuzkiego podczas rewolucji, Histoire du clergé de France pendant la reuolution, Londyn 1794 r. Historja ta ciągnie się do r. 1792. Barruel napisał ją przeważnie na prośby wielu Anglików (którym też dedykowaną została), aby udowodnić szlachetnemu ludowi, co tak wspaniałomyślnie udzielił przytułku wygnańcom francuzkim, iż kraj, który wydał Robespiera i Chabota, wydał jednocześnie licznych męczenników za najświętszą sprawę. Zarzucają
