codzienne chrześcjańskie, przedrukowane przez księdza Józefa Legowicza, Wilno 1806 r. N.
Bakkanaryści, albo Pakkanarzyści, inaczej Bracia towarzystwa wiary Jezusowej. Po zniesieniu jezuitów (21 Czerw. 1773 r.), mimo intryg swoich nieprzyjaciół, zgromadzenie to nie straciło miłości i zaufania ludu. W tym samym czasie, kiedy szczególniej w Niemczech ojcowie towarzystwa znajdowali pomoc i poparcie u ludzi prywatnych, a w Rossji i w Prusach nawet u rządu, w innych krajach starano się podnieść zakon na nowo, w innej formie, ale w tym samym duchu. Tak powstało ku końcowi XVIII wieku we Włoszech towarzystwo wiary Jezusowej, którego członkowie, od imienia swego założyciela Mikołaja Baccanari albo Paccanari, nazywali się bakkanarystami. Baccanari urodził się z ubogiej rodziny, w dolinie Sugana, w pobliżu Trydentu, i od rodziców otrzymał za cały spadek wychowanie chrześcjańskie. Przeznaczony najprzód do stanu kupieckiego, obrał wojskowość i został sierżantem straży zamku św. Anioła w Rzymie. Później wszedł do handlu, ale oszukany przez swojego wspólnika, doszedł do takiego ubóstwa, że, dla utrzymania życia, musiał od miasta do miasta chodzić, pokazując różne osobliwości. Powróciwszy do Rzymu, odwiedzał często kaplice o. Karawity, jezuity, który założył bractwo, złożone z ludzi różnych stanów. Niektórzy z tego bractwa, zajmujący się katechizowaniem i nauczaniem ludu na wsiach, powzięli zamiar odbudowania towarzystwa, pod inném nazwiskiem. Baccanari czuł się do tego powołanym i zgromadził kilku kapłanów, którzy go uznali za przełożonego. Odbywszy pielgrzymkę do Loretto i do Asyżu, gdzie się chciał poradzić jenerała franciszkanów, postanowił swój zamiar przyprowadzić do skutku. Jakoż, w rzeczy samej w r. 1798 wszedł on, z 12-tu towarzyszami, w sukni jezuickiej, do wynajętego przez siebie domu wiejskiego, w pobliżu Spoleto. Tu wszystko urządził według reguły nowicjatu jezuickiego, wykonał, z towarzyszami swymi, trzy śluby proste, udał się do Piusa VI, naówczas jeńca francuzkiego, zamieszkałego w Kartuzji pod Florencją, otrzymał odeń liczne przywileje i obowiązek opieki nad wychowańcami propagandy, których, nieprawy rząd rzymskiej rzeczypospolitej, wypędził z ich kollegjum. Powróciwszy do Rzymu w r. 1799, wraz ze swymi towarzyszami, został aresztowany i osadzony w zamku św. Anioła. Rząd ówczesnej rzeczypospolitej podejrzywał ich o jakieś knowania. Baccanari miał tę samą celę więzienną, w której kiedyś siedział o. Ricci, jenerał jezuitów. Ale prześladowanie pomnożyło liczbę członków tej kongregacji, która czwarty jeszcze ślub złożyła, t j. poddania się we wszystkiém woli Papieża. Nakoniec, więźniowie zostali wypuszczeni, pod warunkiem opuszczenia terrytorjum rzymskiego; jakoż odjechali, uwożąc z sobą kilku wychowańców propagandy. Większa ich część udała się do Parmy, a Baccanari do Florencji, i od Papieża odebrał rozkaz wyjazdu do Wiednia, aby przeprowadzić połączenie z Towarzystwem Serca Jezusowego (ob.). Powiodło mu się to szczęśliwie, przy pomocy arcybiskupa wiedeńskiego, kardynała Migazzi, i nuncjusza papiezkiego przy dworze austrjackim. Stowarzyszenie to przybrało nazwę towarzystwa wiary i Baccanarego uznało przełożonym swoim; wszyscy profesi powtórzyli swoje śluby, złożyli je w ręce założyciela i przyrzekli mu posłuszeństwo (18 Kwiet. 1799 r.). Naówczas Baccanari założył nowy dom swojego zakonu w Dylindze, w djecezji augsburgskiej, a nowicjat w Kremonie, który, w chwili wkroczenia tam armji francuzkiej,
