Hilary musiał za to opuścić Medjolan. Auxencjusz radował się tém zwycięztwem, odniesioném za łaską dworu. Nakoniec, Papież, znużony intrygami Auxencjusza, który skłonił wielu kapłanów illiryjskich do podpisania symbolu, jaki słabi biskupi podpisali r. 359 w Rimini, zachęcony przez św. Atanazego, zwołał do Rzymu r. 370 sobór, na którym Auxencjusz został uroczyście wyklęty, a za tym przykładem poszły sobory Francji i Hiszpanji, rzucając nań również ekskommunikę. Zdołał się on wszakże utrzymać w Medjolanie aż do śmierci. Po nim nastąpił święty Ambroży, który zagoił rany, zadane Kościołowi przez poprzednika. (Fritz). X. M. G.
Auxerre (Antisiodorum, lepiej Autisiodorum), sławna niegdyś w środkowej Francji stolica biskupia, na której w V w. słynęli: św. Amator i św. Germanus. Przy nowej organizacji (1801 r.), djecezja została wcielona do arcybiskupstwa Sens i stanowi dzisiaj archidjakonat Auxerre. Miasto jest stolicą departamentu Yonne. R. 581 synod, za biskupa Aunakarjusza, wydał 45 kanonów przeciwko przesądnym zwyczajom, z poganizmu pochodzącym. Podobne uchwały wydały też jednoczesne sobory w Lyonie i Macon. Zakazują one przebierania się na 1 Stycznia za jelenia lub krowę; przebieranie się takie miało znaczyć powodzenie w polowaniu i hodowli bydła. Zakazują się djabłu składać podarunki noworoczne (wystawiano przed drzwiami stoły z potrawami, dla odpędzenia wpływu złych duchów). Zakazują dalej spełnienie ślubów, uczynionych krzakom, drzewom, lub źródłom. Niewolno pytać się o przyszłość czarowników, wróżbiarzy i tak zwanych sortes sanctorum (ob). Wszyscy kapłani i opaci obowiązani zgromadzać się co rok na sobór do Auxerre, jedni w półowie Maja, drudzy 1 Listopada. Przy Mszy nakazano używać tylko wina i wody. Mieszanie wina z miodem zakazane. Tego samego dnia niewolno dwóch Mszy na jednym odprawiać ołtarzu, szczególniej też nie wolno było mieć Mszy na tym ołtarzu, na którym poprzednio już biskup ją odbył. Nie wolno zmarłym dawać św. Eucharystji, ani ich w obrusy ołtarzowe obwijać, ani w zakrystji chować, ani też po dwa ciała razem grzebać. Chrzest, wyjąwszy tylko niebezpieczeństwa śmierci, należało udzielać jedynie na Wielkanoc. Nietylko kapłan, ofiarę sprawujący, powinien być naczczo, ale i wszyscy do Mszy służący (prawdopodobnie dla tego, że zazwyczaj Kommunję przyjmowali). Dawna żona kapłana, djakona lub subdjakona, jakkolwiek odłączona od niego od czasu jego wyświęcenia, nawet po śmierci męża nie mogła ślubować drugiemu. Opatom i zakonnikom zakazano znajdować się na weselach i dzieci do chrztu trzymać. Kobietom nie wolno przyjmować Eucharystji gołą ręką, nie pokrytą delikatną płócienną chustą. Surowo zabroniono duchownym, a szczególniej kapłanom i djakonom tańcowania i śpiewów na zabawach prywatnych. Świecki, choćby był sędzią lub urzędnikiem, gdyby, bez wiedzy biskupa lub archidjakona, przedsięwziął cokolwiek na szkodę duchownego, ulegał rocznej ekskommunice (Collect. concil. ad a. 581). (Guerber). N.
Avancini Mikołaj, jezuita, rodem w Tyrolu, uczył w Gratzu retoryki i filozofii, w Wiedniu teologji moralnej i scholastycznej; był następnie rektorem kollegjum w Passawie, Gratzu i Wiedniu, nakoniec wizytatorem jeneralnym w Czechach. Avancini napisał wiele dzieł, z których zasługują przedewszystkiém na wyszczególnienie: 1) Imperium Romano-Germanicum sive Elogia L Caesarum Germanorum, Wiedeń 1663. 2. Vita
