śmierci Aleksandra W. została pod Seleucydami oddzielném królestwem, do którego przez długi czas należała i Palestyna. (Welte). N.
Ararat, nazywała się prowincja armeńska (Moses Choren. Hist. Armen. 1, 10. 11), w której leżało miasto Ararat (w V w. królewska rezydencja), w pobliżu znanej góry tego nazwiska. Armeńczycy górę tę nazywają Masis, a Persi Kuhi-Nuch (góra Noego). Tam zatrzymała się arka Noego i ztamtąd po potopie rozeszli się ludzie po całym świecie. Ale bez względu nawet na historyczne znaczenie tej góry, należy ona do miejscowości godnej bardzo uwagi. Dzień drogi na południo-zachód od Erywanu, a półtora dnia na południe od Eczmiadzynu, około 12 mil na południe od rzeki Araksesu, wznosi się ta góra na szerokiej równinie, przez którą przepływa Arakses. Rozciągłość góry jest tak wielka, iż jeździec potrzebuje 5 dni do objechania jej na około po równinie. Wyżej rozdziela się ona na dwa wierzchołki, wielki i mały Ararat, pokryte zawsze śniegiem i lodem. Góra ta nie ma źródeł, z wyjątkiem źródła Jakóba, które prawie w półowie góry wypłynąć miało, na modlitwę św. Jabóba z Nizyby. U stóp góry leży wioska Agori z kościołem, p. t. św. Jakóba. W okolicy tej wioski znajdują się wyborne winnice, gdzie też, podług starego podania, miała być i winnica Noego. R. 1829 prof. Parrot z Dorpatu wszedł na wierzchołek Araratu, dotąd za nieprzystępny uważany, i oznaczył jego wysokość na 16,200 stóp. Z pięknej równiny Araksesu widziany, wydaje się Ararat jakby ogromna massa gór i skał, poukładanych jedna na drugiej, z wierzchołkiem sięgającym w obłoki i zawsze w nich ukrytym. Do wylądowania arki Noego i na punkt wyjścia do zaludnienia ziemi całej, geograficznie tylko rzecz uważając, nie możnaby było lepszego punktu wybrać nad Ararat (Raumer, Palästina s. 453). (Welte). N.
Araratow Aleksander, ksiądz obrządku ormjańskiego, z kraju zakaukazkiego. R. 1857 w mcu Paźdz. przybył on z Achałcyku, z dziewięciu klerykami ormjańskimi do Tyraspola, którzy tu otrzymali święcenia kapłańskie, z rąk miejscowego biskupa łacińskiego księdza Kahna. Z tego powodu pisma publiczne zamieściły wówczas kilka wiadomości o księdzu Araratowie, które tu powtarzamy. — Między swymi ziomkami dał się poznać ksiądz A. dziełami, wydanemi wierszem i prozą, w Paryżu i Wenecji. Oprócz ormjańskiego, posiadał on języki: rossyjski, turecki, perski, gruzyjski i tatarski. Ze składek wystawił najpiękniejszy na całym Kaukazie kościół, kosztujący z górą 30,000 rs. (200,000 złp.), co nie łatwą było rzeczą zebrać między ludnością katolicką, małoliczną i ubogą. Zbierał on składki, gdzie mógł, nawet między mahometanami. Prócz tego, założył u siebie szkółkę, w której uczyło się około 80 chłopców, katolików i mahometanów. On to, po wyświęceniu się na kapłana w Petersburgu, przez ks. Dmochowskiego, metropolitę, wyprosił sobie od tego pozwolenie noszenia sukni księży świeckich łaciń. obrz., i swoim przykładem zachęcił swych współbraci do jej noszenia. Ksiądz Kahn nadał mu godność kanonika hon. tyraspolskiego. X. W. K.
Arator, rodem z Ligurji, biegły retor i poeta chrześcjański, poseł od Dalmatów do Teodoryka, króla Gotów, ok. r. 523; przez Atalaryka mianowany comes domesticorum et privatorum, ok. r. 534. Porzucił jednak wszystkie godności, wstąpił do stanu duchownego i wyświęcony został na subdjakona kościoła rzymskiego. Papieżowi Wigiljuszowi ofiarował Actus Apostolorum Petri et Pauli versibus expressos hexametris, lib. II, w r. 544
