chrzest dzieci, cześć świętych, post i uczynki zadosyćuczynienia, w ogóle wszystko to, co podług nich nie było wprost ustanowione od Chrystusa lub Apostołów, i ztąd właśnie pochodzi ich nazwa. Niektórzy z nich wchodzili w związki małżeńskie, ale powtórnych ślubów brać nie było wolno; w ogóle żyli w stanie bezżennym, choć utrzymywali w domu kobiety, niby dawne subintroductae. Oburzenie publiczne przeciwko tym sekciarzom było tak wielkie, że kilkunastu z nich lud w Kolonji powrzucał w ogień (Neander, der h. Bernhard). Innym rodzajem apostolików byli apostolscy bracia (ob. a.) (Hefele). X. M. G.
Apostolscy bracia. Sekta ta miała na celu zwócenie Kościoła do ideału pierwotnej społeczności chrześcjańskiej, bez względu na jego rozszerzenie w świecie. Ta mrzonka obałamuciła mnóstwo fanatyków. Założycielem tej sekty był Gerard Segarelli, z Parmy, młody zagorzalec. Nie przyjęty do zakonu franciszkanów, głosił się za powołanego do zreformowania Kościoła, za pośrednictwem nowego zakonu, niepodległego klauzurze. W tym celu założył r. 1261 bractwo, które, jak mówił, na wzór Apostołów, zgromadzając, się na modlitwę i śpiewanie pieśni pobożnych, zapowiadało bliskie przyjście królestwa Bożego. Przyjmowano też kobiety do tego bractwa i nazywano je siostrami duchownemi, co ściągnęło na nich podejrzenie niemoralności. Sekta ta przez długi czas ukrywała swą naukę. Gdy wreszcie stała się jawną, skłaniano Segarelli’ego, aby się jej wyrzekł, ale trwał w swoich błędach i został skazany na śmierć r. 1300. Poprzednio raz już złamał swoją przysięgę. Sekta ta uprawniała krzywoprzysięztwo i wyznawała, jak wiele innych sekt reformatorskich, zupełną swobodę rozpusty. Mikołaj IV, Papież, potępił ją 1286 i 1290 r. — Dulcin, medjolańczyk, zastąpił Segarelliego i umiał podnieść sektę, przepowiadaniem przyjścia królestwa Bożego i upadku Rzymu. Królestwo Boże podzielił na cztery perjody: 1) pobożnych żydów przed Chrystusem; 2) chrześcjan ubogich i prześladowanych, od Chrystusa do Konstantyna; 3) chrześcjan zwycięzkich, od Konstantyna do Karola, po którym łakomstwo i bogactwo weszły do Kościoła; 4) nakoniec, królestwo cnoty i czystości i upadek Rzymu. Ale ten ostatni perjod mu nie dopisywał, więc musiał ciągle odsuwać datę jego przyjścia. W końcu, po różnych podróżach do Tyrolu i Dalmacji, zgromadził swych uczniów w Nowarze, w Piemoncie, i r. 1304 wypowiedział otwartą wojnę Kościołowi, rabował i niszczył domy Boże. Biskup Vercelli ogłosił przeciw temu rozbójniczemu bractwu krucjatę r. 1307: zostało ono pobite na głowę, w obwarowanym obozie pod górą Zebello. Dulcin, wraz ze swą towarzyszką Małgorzatą, wzięci w niewolę, żywcem spaleni zostali. Ale błędy braci apostolskich przetrwały, w niektórych sektach, aż do początku XV w. Cfr. Schlosser, Abälard und Dulcin, Gotha 1607; Krone, Fra Dolcino u. d. Patarener, Leipzig 1844 i Hahn, Fra Dulcino w Stirma, Studien d. evang. Geistlichkeit, Würtemb. 1846, t. 18. (Haas). X. M. G.
Apostolski król, Apostolska mość, tytuł honorowy dawnych królów węgierskich, poczynając od św. Stefana, który swą koronę i królestwo oddał w opiekę Stolicy św. i Sylwestrowi II, Papieżowi. „Jestem apostolskim, powiedział, według bjografa św. Stefana, Papież Sylwester (999—1003) do posłów węgierskich, którzy przybyli prosić o koronę dla swojego władcy; ale i król Stefan może słusznie nazywać się apostołem Zbawiciela, kiedy przez swe prace pozyskał tak wielki naród Chrystusowi.“ Prawni
