pokazania, że jeden jest Kościół, powstały najprzód z hebreów, a potém z greków, nakoniec z łacinników; powtóre, że napis krzyżowy Chrystusa był w trzech językach; wreszcie, że te wyrazy mają przedziwne, sobie właściwe brzmienie, które się w żadnym przekładzie nie uda. W pierwotnych czasach alleluja śpiewał cały lud zebrany w kościele. Po za kościołem używano też często tego śpiewu, jako objawu radości chrześcjańskiej, np. przy robotach w polu, w czasie żeglugi i t. p. Św. German nauczył Bretonów używać tego śpiewu w czasie wojny. X. S. J.
Allemand Ludwik, arcybiskup arelateński (Arles) i kardyna nazywany zwykle kardynałem arelateńskim, ur. 1390 r. w zamku Arbent,, ze szlacheckiej familji francuzkiej, i nim został biskupem, był na soborze konstancjeńskim. Papież Marcin V wysoko go cenił, r. 1426 mianował kardynałem, zaszczycił później różnemi urzędami na swoim dworze i używał do ważnych spraw. Kiedy po raz pierwszy wynikły nieporozumienia między soborem bazylejskim a Papieżem Eugenjuszem IV, Allemand, wbrew woli Papieża, opuścił Rzym, udał się do Bazylei, gdzie odtąd był jednym z najzawziętszych przeciwników Eugenjusza. Kiedy nawet doszło do zerwania między soborem bazylejskim a Papieżem (1438 r.), przeszedł Allemand na stronę odstępnych bazylejczyków i wraz z nimi domagał się usunięcia Eugenjusza (1439), a wyniesienia na tron papiezki Feliksa V (Amadeusza sabaudzkiego). Wskutek tego Eugenjusz odjął mu purpurę i wszystkie godności 1440 r. Kiedy wszakże bazylejczycy i wysadzony przez nich antypapież, poddali się prawemu następcy Eugenjusza, Papieżowi Mikołajowi V, ten ostatni przywrócił Allemanda do wszystkich urzędów. Wkrótce potém Allemand zakończył życie w Salon, jedném z miast djecezji Arles, opłakując poprzednie swe błędy. Takie wiadomości spotykamy o Allemandzie u wiarogodnych historyków, stwierdzone i tą okolicznością, że Papież Klemens VII, r. 1527, w liczbę błogosławionych go zaliczył. Jego życie prywatne było wzorowe i cnotliwe. Ob. Raynaldi, Continuatio annalium Baronii ad an. 1426. n. 26, 1439 n. 19 sq., 1440 n. 1 sq., 1449 n. 7.; i Bayle, Lexicon, art. Allamandus. (Hefele).
Allen Wilhelm, kardynał, położył nieśmiertelne zasługi dla katolickiego Kościoła w Anglji. Urodził się w Rossal, w hrabstwie Lancashire, 1532 (za Henryka VIII), ze starej szlacheckiej rodziny; za panowania Marji Katolickiej (1553—1558) odznaczył się, jako uczony kapłan i professor w Oxfordzie; 1556 został kanonikiem w Yorku; ale za wstąpieniem na tron Elżbiety, stracił wszystkie urzędy i godności i musiał udać się do Lowanium. Ponieważ planem Elżbiety było żeby katolickiemu duchowieństwu w Anglji dać wymrzéć powoli, nie dozwalała na kształcenie nowych teologów, ani na wyświęcanie nowych księży. Już zdawało się, że ta zawzięta nietolerancja trjumf odniesie, gdy Allenowi przyszła myśl założenia zagranicą kollegjów do kształcenia angielskich księży, i wsparty przez przyjaciół swoich, zaraz w r. 1568 założył takowe przy uniwersytecie w Douay, w Belgji, tylko co otwartym przez Filipa II, króla Hiszpanji. Wkrótce kollegjum to liczyło 150 członków, a w pierwszych pięciu latach wysłał dr. Allen do Anglji przeszło stu missjonarzy. Rozgniewało to Elżbietę tak dalece, iż podczas powstania Niderlandów, przyobiecała hiszpańskiemu rządowi zamknąć powstańcom wszystkie angielskie porty, byleby rząd hiszpański, ze swej strony, chciał zamknąć kollegjum doktora Allen. Requesens, gubernator hiszpański w Niderlandach, przystał
