za alimenta (art. 581 i 582 K. Post. Sąd.). — 21) Uważają się także za alimenta pensje wojskowych odstawnych, a skutkiem tego nie ulegają przyaresztowaniu, chyba tylko za alimenta (Dz. Pr. t. VIII art. 8). — 22) Dla dłużnika, osadzonego w areszcie, należy złożyć alimenta przynajmniej na miesiąc, i o tém musi być wzmianka w wyroku. Alimenta te obowiązany jest wierzyciel złożyć z góry; odebrać ich nie może. Dłużnik osadzony w areszcie, chcąc się z niego uwolnić, oprócz zadosyćuczynienia zobowiązaniom względem wierzyciela, musi mu także powrócić złożone na swe utrzymanie alimenta. Jeżeli wierzyciel ich nie złoży, dłużnik może być zwolniony z aresztu, na skutek prośby podanej do prezesa trybunału, i gdy wypuszczenie go postanowioném będzie, wierzyciel nie może dopóty domagać się na nowo o uwięzienie dłużnika, dopóki nie złoży z góry na pół roku alimentów (art. 789, 791, 800, 803 i 804 K. P. Sąd.). — 23) Względem alimentów nie wolno zapisywać się na sąd polubowny (art. 1004, K. P. Sąd.). X. Z. Ch.
Alkantara, zakon rycerski w Hiszpanji, założony prawdopodobnie w XII w. przez dwóch braci, Suareza i Fernando Gomeza, a przez Papieża Aleksandra III zatwierdzony 1177, a później przez Lucjusza III 1183. Nazwę swoją otrzymał ten zakon od miasta Alkantary w Estremadurze, które było od 1212 r. jego główną siedzibą, przedtém nazywał się zakonem św. Juljana del Pereiro, od zaniku będącego pierwotném dlań siedliskiem. Rządził się regułą cysterską. R. 1523 Adrjan VI pap. godność wielkiego mistrza nadał stale koronie hiszpańskiej, a w 1540 od Pawła III, Papieża, otrzymali członkowie zakonu pozwolenie wstępowania w związki małżeńskie, w skutek czego rycerze zakonnicy, zamiast ślubu czystości bezwzględnej, wykonywali tylko ślub czystości małżeńskiej, nadto zobowiązywali się do obrony Niepokalanego Poczęcia N. M. Panny. W ostatnich czasach zakon ten, na równi z innemi zakonami rycerskiemi, został zwinięty 1835 r. J. N.
Alkuin, Flaccus Albinus, v. Alcuinus, v. Alchwinus, błog., jeden z najuczeńszych mężów VIII w. Ur. ok. r. 735 w Anglji, w ziemi Yorkskiej, czy też w okolicy Londynu; kształcił się w szkole katedralnej w Yorku pod Egbertem (ob.), został tamże djakonem, następnie miał być opatem klasztoru św. Benedykta w Canterbury. Wysłany do Rzymu po paljusz dla nowego arcyb. kantauryjskiego Eanbalda, w drodze poznał się z Karolem W. (781 r.) i na jego propozycję przybył do Gallji, najprzód na pewien czas tylko, a potém zupełnie się tu przesiedlił i z cesarzem żył w najściślejszej przyjaźni. Karol W. powierzył mu zwierzchnictwo nad szkołą swą nadworną (schola palatina), rodzajem akademji, w której uczył się sam cesarz, jego dzieci i dworzanie (Oebeke, De Academia Caroli M. w Programie gimnaz. akwizgr. za r. 1847). Tu zmienił swoje nazwisko na łacińskie Albinus Flaccus, bo taki na dworze Karola W. był zwyczaj, jak i w XVI w. w czasach zapału do humanizmu. Z nadwornej akademji przeniósł się A. na opactwo św. Marcina w Tours (796), gdzie także była szkoła i tę na wysokim stopniu postawił. Z Tours Alkuin odpowiadał na listy Karola W., dając mu rady i zachęcając w pracach nad oświatą Franków; sam także gorliwie się zajmował kształceniem uczniów, późniejszych dygnitarzy w kościele i państwie, poprawą tekstu Biblji (ob. Wulgata) i ksiąg liturgicznych, kopjowaniem rękopismów, sprowadzaniem dzieł z Anglji i innych krajów. Na opactwie † 19 Maja 804 r. Pisma
