Zwany w literaturze Abbo Sangermanensis, Abbo Cernuus v. humilis. Jako świadek oblężenia Paryża przez Normanów, ok. r. 887., opisał wierszem historyę téj wojny (De bellis Parisiacae urbis adversus Normannos libri III) aż do r. 896. Całkowicie, z trzecią księgą, z oryginału, dotąd nigdzie nie drukowaną, wydał to dziełko Pertz, Monum German. Scriptorum t. II. Na język francuzki tłumaczyli je: Taranne (Le siége de Paris en 885 et 886., Par. 1834) i Guizot (Collection des histor. t. VI). Ob. Migne, Patrol. lat. t. 132, gdzie są dzieła Abbona zabrane. X. W. K.
Abbo Floriacensis (święty), Abbon de Fleury, uczony benedyktyn z X. w., jedna z najznakomitszych osobistości swojego czasu, mąż niepospolitéj nauki, wielkiej świętobliwości, żarliwy obrońca praw Kościoła i surowy przestrzegacz czystości zakonnego życia, ur. w Orleanie. Nauki pobierał najprzód w klasztorze florjaceńskim, potém w akademjach: paryskiej, reimskiej i orleańskiej; poczém miał sobie powierzoną szkołę klasztorną we Floriacum. Sławą jego nauki pociągnięty Oswald, biskup z Wigorn, ok. r. 960, powołał go do swojej djecezji, dla urządzenia szkoły w Ramsey. Zabawiwszy tam około dwóch lat, wrócił do Floriacum, gdzie wybrany został opatem, ok. r. 970. Jadąc do Rzymu r. 1004, w drodze przez Gaskonję zabity został, d. 13 Listopada. Pamiątka jego w tymże dniu się obchodzi. Niektórzy dawniejsi pisarze mylnie go nazywają Albonem. Żywot jego opisał współczesny Aimoin (ob.), jego uczeń (Vita s. Abbonis abbatis Floriac. ap. Joan de Bosco, Biblioth. Floriac., Lugduni 1605). Specjalną bjografję poświęcił mu J. B. Pardiac (Histoire de St. Abbon de Fleury. Paris. Lecoffie. 1872. 80 str. 1004). Z dzieł jego mamy: 1) krótką kompilację z Anastazego Bibljotekarza: De vitis Romanor. Pontificum epitome (ed. Joannes Busaeus, Mogunt. 1602). 2) Vita S. Edmundi Anglor. regis et martyr. (ap. Surium, De vitis SS. 20 Novembr.; ap. Batteley, Antiquitates S. Edmundi. Append. str. 119). 3) Collectio, seu epitome Canonum (ap. Mabillon, Analecta t. II). 4) kilkanaście listów, z których 14. treści chronolog wydane zostały osobno (Epistolae Abb. Flor. Paris. 1687), a inne po różnych zbiorowych pismach są rozrzucone. Razem wszystkie dzieła wydał Migne (Patrol, lat. curs. t 139). Ob. Cave, Scriptor. eccles. historia litter., Basil. 1745. t. II. s. 104. Fabricii, Biblioth. lat. med. t. I. a. Abbo. Oudin, in Bellarmini de scriptorib. Eccles. Supplement. Paris. 1686. X. W. K.
Abbot Jerzy, arcyb. anglikański kantorberyjski, żył za panowania Jakóba I, odznaczył się pobłażaniem i względnością dla purytanów, a taką nietolerancją względem katolików, iż na radzie najwyższej oświadczył: „że król zdradziłby państwo w chwili, w którejby okazał najmniejszą tolerancję dla katolików” (Lingard, Gesch. d. Engl. t. IX. s. 180). Zmarł za Karola I, 4 Stycz. 1633. Następcą jego był słynny Laud. Brat Jerzego, Robert Abbot, bp. salisburski († 1617), był zaciętym przeciwnikiem papiestwa i występował przeciwko dziełu Bellarmina o Władzy papieskiej. Cf. Hist. litter. de la France par les relig. Bened. de la Congr. de S. Maur, Paris 1746 t. VII. p. 159.
Abbrewiatorowie, są to notarjusze, albo sekretarze kancellarji papieskiej. Wzmianki o nich znajdujemy na początku XIV w., ale niedługo Paweł II (1466) zniósł ich; później znowu przywróceni zostali. Znakomitsi z nich otrzymywali godność prałatów. Sobory miewały także tej nazwy urzędników, tak np. Eneasz Silvius (późniejszy Papież Pius II)
