Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 080.png

Czemuby się Cyntya śliczna przypatrzała,
 Z Nimfami z gór wysokich, samaby słuchała
Rozlicznych głosów moich ogarów krzykliwych.
 A która tak muzyka ludzi frasowliwych
Ucieszyć może? która tak dobrze zabawić
 Umie, i smutnym uszom uciechę naprawić,
Jako kiedy napadną na ślad ogarowie,
 Przeławiając za zwierzem w przykrytej dąbrowie,
Rozlicznie wykrzykając; — ani głośne strony
 Febowe wdzięcznej lutnie, ni głos wyprawiony
Nie będzie tak przyjemny bogiń kastylijskich,
 Które strzegą potoków wód acydalijskich,
Jako kiedy psi w gaju głośno przeławiają,
 Rozlicznym głosem prędkie zające ścigają.
Na górach arkadyjskich Atalanta śliczna
 Tej muzyki słuchała, to jej ustawiczna
Zabawa była w onej kwitnącej młodości,
 Zwierz w dzikiej puszczy gonić, a tem inszych złości
Uchronić się umiała, zbytków, próżnowania,
 O złota nabywaniu nie miała starania,
Jedno jakoby strzałą ugodzić z cięciwy
 Wieprza kalidońskiego; albo więc życzliwy
Jej miły głośną trąbą w puszczy wytrębując,
 Przed nią się jak najlepiej umiał popisując,
To wilka, to jelenia, albo dzikie kozy
 Gonił w lesie, lub związał niedźwiedzia powrozy.
A gdy się im myśliwstwo kiedy naprzykrzyło,
 I śliczne członki zbytnie gorąco zemdliło,
Trzymał ją na swych ręku w zimnej skale w cieniu,
 Pod jaworem szerokim przy chłodnym strumieniu,
I wziąwszy wdzięczną lutnią wzruszał słodko brzmiących
 Strun, i głosu do smacznych snów usypiających.
Cicho jej przy twych strunach, wdzięczna lutni, śpiewał,
 Póki zbytniem gorącem Febus świat zagrzewał.
Wspominał jej o sprawach nadobnej Latony,
 I o wielkiej piękności Jowiszowej żony:
Jako córę nadobną wziął Inachusowi
 Tenże, której kazała potem Argusowi
Juno strzedz stookiemu, gdy się dowiedziała,
 Że jej męża ślicznego ona miłowała.