tego nie mógł patrzeć pod nogi i nie widział dyszla od wózka, który stał w poprzek drogi jego, zapatrzony w swój ideał potyka się, przewraca, a strumienie maślanki popłynęły z pod algierki na wszystkie strony wśród ogólnego śmiechu publiki. Byłby to wypadek wcale zabawny, gdyby nie to, że Pafnuś w tych strumieniach maślanki zostawił resztki rozumu swego. W skutek widać zbyt silnego wstrząśnienia nerwów dostał bzika, wyobrażał sobie, że jest księciem i wpadał w furyją, gdy ktoś zaprzeczał mu tego tytułu. O przedmiocie swojéj miłości mówił odtąd z pogardą i lekceważeniem i małżeństwo z nią uważał za mezalians, którego popełnić nie chciał.
Tacy Pafnusiowie Ciepiszewscy nie są rzadkością w życiu pięknych kobiet. Często z ich wiedzą, przez ich kokieteryję, a niekiedy nawet bez ich winy tryumfalny ich wóz zostawia za sobą na pobojowisku zwyciężonych o zranionych sercach, zepsutych mózgach, pustych kieszeniach i zmarnowanych talentach.
|
Jeżeli panna w latach, w których żegna się z dzieciństwem i krótką sukienką, nie zdradza urody a niema odpowiedniego posagu dla skompensowania niedostatków estetycznych, wtedy rodzice dla zapewnienia jéj jakiego
