Ta strona została uwierzytelniona.
Usta, co we dnie z rozpaczą bluźniły,
Bez głosu, napółotwarte goreją,
Jak kwiat spalony, co nie ma już siły
Poić się rosą — nadzieją.
Srebrne złudzenia i błękitne mary,
Co niegdyś ducha rzeźwiły wśród znoju,
Stoją przede mną, jako puste czary,
Bez jednej kropli napoju
I próżno wołam: pragnę!... i daremnie
Podnoszę oczy w gwiaździste błękity,
Z których zwątpienie odarło tajemnie
Cudów zachwyty...
Imię Twe, duchów uciszonych Boże,
Zamknąć ust moich płonących nie może,
Jak pieczęć złota...
I jedno tylko, jak śmierć smutne, słowo,
Rzuca się na nie łuną purpurową:
Wieczna tęsknota!
