Ta strona została uwierzytelniona.
I co im mówił niebios strop
Gwiaździsty — a daleki...
I myślę — ile serc i wiar
Poszło już w proch i w pyły,
Którym tak samo w cichą noc
Te gwiazdy już świeciły...
Obietnic miał-ci ludzki ród,
Tyle, co gwiazd na niebie,
I tyleż razy płakał już
Na złudzeń swych pogrzebie!
I żaden znak i żaden głos
Nie bronił go w rozpaczy,
I kładł się w grób, nie wiedząc, co
Z tych gwiazd najmniejsza znaczy...
I myślę, jakich czarów moc
Porywa nam spojrzenia,
Tam, gdzie nad morzem naszych łez
Nic wcale się nie zmienia...
I czuję mroźnej nocy dech,
Jak na mnie pustką dmucha,
I gasi we mnie życia skry,
I drżący płomień ducha...
