Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie VI Przekłady 175.jpeg

I ta przysięga, że w krainach chana,
A może nawet na świecie dokoła,
Niema piękności tak cudownej miary,
Jak piękność wieszczki dziecięcia, Giulnary.

»Przecież, nieszczęsna! za matki swej winy
Ponosi karę, choć niezasłużoną;
Żaden duch, z wieszczek uroczej krainy,
Dziecięcia błędu nie nazwie swą żoną...
Świat nawet gani takie zaślubiny.
Któż chce, by żonę »podrzutkiem« mu lżono?
Choć tron ozdobić może wdzięk Giulnary,
Któż zechce patrzeć na ród jej przez szpary?«.

— »Ja! — krzyknął nagle wzruszony młodzieniec —
Dzięki wam wieczne!... Więc lud mój obaczy,
Żem nie fantastyk żaden, nie szaleniec,
Co w chorej głowie widziadła majaczy!
Niegodny wprawdzie jestem oblubieniec
Dziecięcia wieszczki, lecz gdy przyjąć raczy
Miłość mą, wierny będę aż za grobem!
Lecz gdzież ją znajdę? i jakim sposobem?

»Cicho, na Boga, burzliwy młokosie!
Już my królowę przez węża pytały,
I przez gołębia, co o twoim losie
Postanowiła. Wieść dobrą nam dały.