Ta strona została uwierzytelniona.
Wtedy pieśń twoja, o morze!
Z przeraźliwą jasnością w słuch ludów uderzy;
I zdumieją się ludy, i pójdzie wiew świeży
Po ziemi całej przestworze,
Po ciemnych głębiach żywota!
I nazwie ziemia pieśń tę — spowiedzią stuleci!
I podniosą się narody,
Wiekuistym przypływem ducha-wskrzesiciela,
I ucichną twe jęki, i pieśni wesela
W błękit podniosą twe wody.
Lecz dziś, o morze! twe szumy
Nieukojone płaczą nad nędzą ludzkości!..
I ja płaczę wraz z niemi...
