Ta strona została uwierzytelniona.
O ziemio! praw swych mścicielko! o ziemio,
Która na duchach kładziesz swoje piętno,
I szorstką dłonią budzisz tych, co drzemią
W noc cichą i beznamiętną...
I do ust, choćby je najświętsze słowo
Zwarło pieczęcią swoją rubinową,
Podajesz czarę ognia i płomieni,
I sen odpędzasz jakiemś wrzeniem głuchem...
O ziemio! puść mnie do światła z twych cieni!...
Ach! jak mi smutno, że nie jestem duchem!
