Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 8 115.jpg

Tam Burłaty, Czeremisy
Ostrzą noże, kują spisy,
A po jurtach gęsto wisi
Sobolowy szłyk a rysi.

Hu! Co mocy w owych ludach,
Co chyżości w końskich udach,
Co w kibitkach^[1] dobra zdybie!
Hu! Co tłuszczu w rzecznej rybie,
Co białości gronostajów
W oczy bije z onych krajów!

Pojrzę w zachód — Irtysz płynie,
A na prawym jego brzegu,
Na Ałtajskiej wierzchowinie
Aż do nieba leży śniegu...
Spisą dotknąć tam miesiąca...
A na lewo step bez końca
I kirgizkie białe czuchy^[2]
I jelenie ostre słuchy^[3].
Inorodce^[4] koczownicze
Poklaskują w śmigłe bicze,
Od Sajańskich gór gdzieś klaszcze
Echo wolne i hulaszcze.

Sto mil płynie Irtysz rzeka
Pod zachodnią nieba zorzę,
W siny Dżajson^[5], co z daleka
We mgłach stoi, niby morze...
Sto mil modre lenty^[6] wije,
Aż w Ałtajską wpadnie szyję,

1. Kibitka — wóz koczownika, będący mu oraz domem.
2. Czucha — gunia.
3. Słuch jeleni — ucho.
4. Inorodce (z ros.) — obcoplemieńcy.
5. Jezioro Dżajson, przez które Irtysz przepływa (P. a.)
6. Lenta (z ros.) — wstęga.