Ta strona została uwierzytelniona.
Noc włoska rzuca morzu przejrzystą kotarę,
Miękko wsiąkają szumy w opalową ciszę;
Wonią laurów darsena marmurowa dysze,
Laur osypuje kwiecie na mury jej stare.
Z balkonu słychać jakąś spóźnioną gitarę:
W rytm łodzi się canzona[2] po fali kołysze...
Już pieśń cichnie, już tylko echo mrące słyszę...
Wtem buchną młode głosy: »Al mare! Al mare!«
...Na morze! Hej, na morze odbijaj od ziemi,
Łódko młodości, skrzydły lecąca orlemi
W bezgranicznych pęd pragnień, w rozświty gdzieś szare!..
Za tobą starych lądów kamienna posucha;
Ty w lazurowe tonie pieśń rzucaj i ducha,
Ty hejnał zorzom śpiewaj! Al mare! Al mare!
