kiemu zaślubioną[1], z tym jednak warunkiem, że panowie polscy złożą naprzód pod przysięgą i na piśmie obietnicę, że niezwłocznie po koronacyi pozwolą jej odjechać na trzy lata do Węgier, do jej matki, na wychowanie. Nad powyższem postanowili Polacy namyślić się aż do soboty Białej[2] i na ten dzień sobotni wyznaczyli termin mającej się dać posłom odpowiedzi[3].
W niedzielę „Laetare“, w dzień 1-go marca, wojewodowie Spytek krakowski i Sędziwój kaliski, oraz kasztelan zawichoski Mikołaj z Bogoryi i Krzesław Szczekocki, przybywszy z owego zjazdu[4] sieradzkiego do Kalisza z listami królowej, ułożyli się z obleganą przez ziemian załogą zamkową o oddanie im zamku imieniem królowej pani. Wojewodowie ci i ich towarzysze chcieli również wejść w posiadanie i wszystkich innych zamków i miast (wielko-)polskich, lecz ziemianie ich do tego zgoła nie dopuścili. W końcu, po pewnem nieporozumieniu ztąd wynikłem, obie strony zgodziły się oddać zamek, miasto i ziemię kaliską w zarząd Janowi, kasztelanowi kaliskiemu. Owi zaś wojewodowie pośpiesznie udali się do Węgier do królowej, wyprawiwszy Mikołaja Zawicho-
- ↑ Długosz 398. — Nasz autor pisze: „jam alias Lipoldo duci Austriae desponsatam.“ (M. pol. h. II, 733). Długosz natomiast powiada: „Hadwigim Austriae duci Wilhelmo... in conjungem repromissam et juxta nonnullorum assertionem desponsatam“. (Wyd. frankfurckie 1711 r. ks. X, str. 77). Jadwiga urodzona w roku 1372, miała więc podówczas lat 11; o jej zaślubinach mówi Długosz pod r. 1375, t. j. kiedy miała zaledwie trzy lata.
- ↑ 4 kwietnia 1383 r.
- ↑ Długosz 399.
- ↑ de conventione.
