kowski, Floryan, poszedł, jak już powiedziano, drogą wszelkiego ciała[1], ów Zawisza, z woli i z rozkazu króla i jego rodzicielki, został przez kapitułę krakowską w drodze kompromisu, około niedzieli „Laetare“[2], na biskupa krakowskiego obrany, na święto zaś Wielkiejnocy[3] w Kaliszu przez Jana, arcybiskupa gnieźnieńskiego, zatwierdzony, oraz przez arcybiskupa strzygońskiego w Strzygoniu, z polecenia papieża Urbana VI, konsekrowany. Przybywszy do Krakowa, nowy biskup wyłożył bardzo wielkie koszta na uroczyste odprawienie pierwszej mszy swojej; potem zaś, wiodąc dalej poprzednie życie bezwstydne i rozpustne, tak dalece cugle swawoli popuścił, że cielesnym rozkoszom, tak obrzydliwym w biskupie, oddawał się otwarcie bez żadnej powściągliwości. Koni cugowych, rzędów na nie i szat dla ubrania swego ciała miał mnóstwo nadzwyczajne; mówiono, że posiadał przeszło 70 koni i tyleż zmian ubrania i rozmaitych przyborów do pojazdów i koni; do poczwórnych kolas miał mieć nadzwyczajną ilość cugowców. — Po śmierci królowej starszej wyprosił od króla dla swego ojca, wojewody krakowskiego, kasztelanię krakowską, opróżnioną po śmierci kasztelana Jaśka[4]; dla siebie zaś wystarał się, że go król posłał w swem zastępstwie do rządzenia królestwem polskiem, i od tej pory zuchwale pisać się zaczął wikaryuszem królestwa. Lecz Wszechmocny nie chciał dłużej znosić jego opętania i czynów zbrodniczych, i po świętach wielkanocnych, w rok zaledwie po jego obiorze na stolicę biskupią, dotknął go ciężką niemocą. Opowiadają bowiem, że raz ujrzał w jakiejś wsi, do jego kościoła należącej, pewną pięknego lica córkę jakiegoś biedaka i zapragnął jej; lecz biedak, ojciec jej, będąc uczciwym człowiekiem, nie
