rzeczony papież nadawał sobie władzę pozbawiania beneficyów tych wszystkich, którzy nie chcieli uznać go za papieża, i wyposażania niemi innych, przybył potajemnie do pewnej majętności kapituły wrocławskiej w Austryi, i wysłał nasamprzód ze swoimi listami niejakiego Mikołaja z Wołowej, kanonika poznańskiego. Ten jednak, przybywszy pokryjomu do Wrocławia i przekonawszy się, że kler i lud stanowczo są po stronie papieża Urbana, nie ośmielił się jawnie wystąpić i wrócił z niczem do pana swego, mniemanego biskupa wrocławskiego.
Wspomniany Klemens nie był w stanie się oprzeć papieżowi Urbanowi i sile zbrojnej Rzymian, i gdy przez posłów swoich nie znalazł poparcia ani u cesarza rzymskiego, ani u króla węgierskiego i książąt niemieckich, w roku 1379, na zaproszenie Joanny królowej Apulii i hrabiego Fundeńskiego, udał się z kardynałami swymi do Awinjonu, gdzie, mając po swej stronie królów Francyi i Nawarry, hrabiego Sabaudyi i całą prowincyę Prowancyę, uważał siebie za powszechnego papieża. Zaś papież Urban zarówno samego Klemensa jak jego stronników i przyjaciół, ekskomunikował jako odszczepieńców, i za wyklętych, schizmatyków i heretyków po królestwach węgierskiem, polskiem, czeskiem, niemieckiem i włoskiem, po wszystkich prowincyach i ziemiach publicznie ogłosić kazał, pozbawiając ich jednocześnie wszystkich dostojeństw, honorów i urzędów, tak kościelnych jak świeckich.
Roku pańskiego 1376-go, przybyły do Wrocławia Mikołaj, biskup Majorki, zażądał, jak już powiedziano, od kleru prowincyi gnieźnieńskiej dwuletniej prokuracyi, która, stosownie do konstytucyi papieża Benedykta, zaczynającej się od słów „Vas electionis“, powinna być wizytującym biskupom dla kamery apostolskiej składaną. Z powodu nałożenia tej prokuracyi Jan, arcybiskup gnieźnieński, zwołał biskupów
