Strona:PL Kieszonkowy słownik języków łacińskiego i polskiego. Cz. 1, Słownik łacińsko-polski.djvu/50

ǎrcŭātŭs 3 kabłąkowato zakrzywiony, łukowy.
ǎrcŭlă, ae f szkatułka (na kosztowności).
ǎrcŭs, ūs (*-ī) m łuk (jako broń); a) tęcza, łuk tryumfalny, brama sklepiona, arkada; b) zakrzywienie, sklepienie.
ǎrdălĭŏ, ōnĭs m pracowity próżniak, czapla (użyte u Faedrusa i Martialisa; także ardello).
ǎrdĕă, ae f czapla.
ărdēns, ěntĭs palący się, płonący, gorący; a) (o barwie) płomienny, świecący, (o winie) ognisty, mocny; b) (o mowie) płomienny; (o namiętnościach) gwałtowny, płomienny, gorący.
ārdĕō, ārsī, ārsŭm 2. goreć, stać w płomieniach; a) żarzyć się, błyszczeć; b) (o namiętnościach i t.p.) płonąć, pałać, przez coś być trawionym, pożeranym (z abl.); kogoś (*alqm) gorąco miłować, w kimś (*in alqo lub z samym abl.) zakochanym być; gorąco pożądać (ad lub * in alqd); c) być pełnym zamętu (o rozruchu, buncie i t.p.).
ārdēscō, ārsī, — 3. zająć się, stanąć w ogniu; a) świecić; błyskać; b) rozpłomienić się, płonąć.
¯ardŏr, ōrĭs m żar, upał; a) świecenie, błyskanie, blask; b) (w znaczeniu duchowem) ogień, gorąco, namiętność, żądza; żar miłosny; przedmiot miłości = osoba ukochana.
ǎrdŭŭs 3 stromy, spadzisty, sterczący. subst. ǎrduŭm, ī n strome miejsce, strome wzgórze; trudny, mozolny, uciążliwy. res arduae przeciwności, nieszczęście.
ārdĕă, ae f plac wolny płaszczyzna; a) plac pod budynek; b) klepisko (do młócenia); c) szranki do gonitw (w cyrku); d) plac do zabaw, gier; e) podwórze.
ǎrēnă, ae f piasek; a) miejsce piaszczyste, kraj piaszczysty; b) pustynia piaszczysta; c) piaszczyste wybrzeże, brzeg morski; d) arena, miejsce walki (w amfiteatrze).
ǎrēnārĭǎ, ae f miejsce, gdzie piasek kopią.
ǎrēnōsŭs 3 piaszczysty.
ārēns, ěntĭs suchy; spragniony.
ārĕō, ŭī, — 2. być suchym, twardym.
ārēscō, — — 3. być suchym. wyschnąć.
ǎrgěntārĭŭs 3 a) należący do srebra; b) należ. do pieniędzy, pieniężny; taberna, sklep wekslarza, bank. subst. ǎrgěntārĭŭs, ī m wekslarz, bankier. ǎrgěntārĭă, ae f α) sklep wekslarza, bank; zajęcie wekslarza, bankiera; β) kopalnia srebra.
ǎrgěntātŭs 3 srebrem pokryty, posrebrzany (o tarczach żołnierzy).
ǎrgěntĕŭs 3 srebrny. subst. ūs, ĭ, m srebrny denar, srebrnik; a) posrebrzany, srebrem ozdobiony; b) srebrnobiały; c) należący do wieku srebrnego.
ǎrgěntŭm, ī n srebro; — a) naczynie srebrne; b) pieniądze srebrne; wogóle; pieniądze.
ǎrgīllă, ae f glina biała, glina garncarska.
ǎrgītĭs, ĭdĭs f ⚘ biały krzew winny.
ǎrgūmĕntātĭō, ōnĭs f dowodzenie, uzasadnienie.
ǎrgūměntŏr 1. a) wyprowadzać wnioski, uzasadniać, udowadniać; b) jako dowód przytaczać (alqd; z acc. c. inf.).
ǎrgūměntŭm, ī n 1. przedstawienie (zwł. poetyczne lub artystyczne); a) przedmiot lub treść