Strona:PL Karol Bołoz Antoniewicz-Poezyje 279.jpeg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
Głos rozpaczy.



Sagt, verborg’ne Mächte, warum wüten
So viel Stürme nieder unsre Blüten?
Warum fühlt der Mensch nur seinen Tod?
Tiedge.



Wiatr się wzmaga, burza bliska.
Wpośród ciemnéj morza toni
Któż od zguby nas obroni,
Która z każdéj fali tryska?

Coraz głośniéj grzmi i błyska,
Wściekły wiatr za nami goni.
Któż nas wyrwie z tego dłoni,
Który grom za gromem ciska?