Strona:PL Karol Bołoz Antoniewicz-Poezyje 272.jpeg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

Ciągle łzy ronić jest losem człowieka.
Łzy tylko ulgę przynoszą w strapieniu,
Łzami zroszony żal od nas ucieka.

One czuć dają rozkosze w westchnieniu,
I choć już oko łzy sączyć przestało,
Łzy martwe jeszcze skrapiają ciało.


∗             ∗