W pięć lat po przyjęciu sukni zakonnéj odebrał Karol Antoniewicz kapłańskie święcenie w Nowym Sączu d. 10 września 1844. Już w r. 1845 nowy kapłan dał się poznać z wymowy i gorliwości przy zaprowadzaniu bractwa wstrzemięźliwości w Galicyi; pierwszém atoli obszerniejszém polem apostolskiéj jego pracy i zaiste najpiękniejszym kwiatem w wieńcu zasług jego były misye wiejskie odbyte po krwawych wypadkach 1846 r. w obwodach tarnowskim, bocheńskim i sandeckim. Z ufnością w Bogu, z poświęceniem bez granic szedł on pomiędzy lud obłąkany zbrodnią i rozpaczą, a niezrażony obelgami, potwarzą i pogróżkami, na jakie był wystawiony, przywodził występnych do upamiętania i żalu słowem potężném, natchnioném miłością, którego mocy najtwardsze serca oprzeć się nie umiały. Był on zarazem aniołem pociechy dla nieszczęśliwych wdów i sierót, koił bolesne rany ich sercu zadane, nakłaniał do przebaczenia krzywd srogich, jednał i godził dzieci wspólnéj matki, które rozdzielał teraz strumień krwi niewinnéj. Nie tu
