Strona:PL Juljusz Verne-20.000 mil podmorskiej żeglugi 287.jpeg

wypróżnione, a po zupełnem ich wypróżnieniu Nautilus powinien wrócić na powierzchnię morza.
 Kapitan wyszedł i wkrótce poznałem, że powstrzymano z jego rozkazu podnoszenie się Nautilusa. W rzeczy samej byłby niedługo uderzył o spód lodowiska; lepiej więc było utrzymać go między dwoma lodami.
 — Ślicznieśmy się z tego wywinęli! — rzekł Conseil.
 — Tak — odparłem. — Mogliśmy zostać zgnieceni, lub co najmniej uwięzieni przez lody. Wówczas z braku powietrza do oddychania... Tak, ślicznieśmy się wywinęli!
 — Jeżeli tylko na tem się skończy — mruknął Ned Land.
 Nie chciałem zaczynać z Kanadyjczykiem bezużytecznego sporu i nic mu nie odpowiedziałem. Zresztą w tejże chwili otworzyły się klapy i światło z zewnątrz rozlało się po salonie przez odsłonięte szyby.
 Byliśmy, jak już powiedziałem, otoczeni zewsząd wodą. Ale po obu bokach Nautilusa sterczała w odległości dziesięciu metrów olśniewająca ściana lodu. Wgórze i pod spodem podobna ściana. Wgórze, bo spodnia powierzchnia lodowiska rozpościerała się jak niezmierzony pułap; pod spodem, bo wywrócony lodowiec, osuwając się zwolna, znalazł po bokach dwa punkty oparcia, które utrzymywały go w tem położeniu. Nautilus został tedy uwięziony w istotnym tunelu lodowym, szerokości około dwudziestu metrów i wypełnionym spokojną wodą. Łatwo mu więc było wyjść z niego, posuwając się albo naprzód albo wtył i odzyskać o kilkaset metrów poniżej wolne przejście pod lodowiskiem.
 Świetlny pułap zagasł, a jednak salon oświetlony był silną jasnością; potężny bowiem odblask ścian lodowych odbijał gwałtownie snopy światła, pochodzące z latarni! Nie zdołam opisać efektu promieni Volty na te ogromne bryły o dziwacznych kształtach, których każdy załom, każdy kant, każda ścianka rzucały odmienne światło, stosownie do słojów lodu. Olśniewająca kopalnia drogich kamieni! — a szczególniej szafirów, krzyżujących niebieski swój połysk z zielonym połyskiem szmaragdów. Tu i owdzie opalowe odcienie niezrównanej delikatności przesuwały się wśród iskrzących punktów, jakby ognistych diamentów, których blasku nie mogło znieść oko. Światło latarni Nautilusa było sto razy zwiększone, jak światło lampy wśród soczewkowych blaszek pierwszorzędnej latarni morskiej.
 — Jakie to piękne, jakie piękne! — zawołał Conseil.
 — Tak! — rzekłem — cudowny to widok. Nieprawdaż, Nedzie?
 — O tak! do tysiąca djabłów! — krzyknął Ned Land. — To wspaniałe! Wściekam się ze złości, że muszę to przyznać. Nie widziałem nigdy nic podobnego. Ale to widowisko może nas dro-