Strona:PL Joseph Conrad-Tajny agent cz.2 043.jpeg

sały silne drgania. Pani Verlokowa zadziwiła się.
 — Przemokłeś — wyrzekła.
 — Trochę — wyjąkał z trudnością, wstrząsany silnym dreszczem.
 Niesłychanym wysiłkiem zapanował nad szczękaniem zębów. Widocznie złapał potężny katar między siódmą rano a piątą popołudniu. Żona popatrzała na jego zgarbione plecy.
 — Gdzie byłeś dziś? — zagadnęła.
 — Nigdzie — odrzekł mąż cichym, zdławionym głosem.
 Wygląd jego zdradzał gwałtowne zmartwienie lub silny ból głowy. Niejasna odpowiedź rozległa się przykro w martwej ciszy pokoju. Sapnął i dodał po chwili.
 — Byłem w banku.
 Pani Verlokowa nastawiła uszu.
 — W banku? — rzekła obojętnie. — A po co?
 Pan Verlok wymruczał z widoczną niechęcią.
 — Odebrać pieniądze.
 — Co mówisz? Wszystko?
 — Wszystko.
 Pani Verlokowa rozłożyła starannie mały obrusek, wyjęła dwa noże i dwa widelce z szuflady stołu, i nagle przerwała swoje metodyczne czynności.
 — Dlaczego to zrobiłeś?
 — Mogą mi być wkrótce potrzebne — sapnął niewyraźnie mąż, zdążając rozmyślnie do celu.
 — Nie rozumiem co to ma znaczyć — zauważyła zupełnie spokojnie żona, zatrzymując się w pół drogi między stołem a kredensem.