Strona:PL Joseph Conrad-Szaleństwo Almayera 239.jpg

 — Nie — odrzekł spokojnie Dain — nie pojadę. Nikomu na świecie nie oddam tej kobiety.
 — Więc zabij mnie i uchodź! — wyszeptała Nina wśród łkań.
 Przytulił ją i spojrzał tkliwie w jej twarz, szepcąc:
 — Nie rozstaniemy się nigdy!
 — Ja tu siedzieć nie myślę — oświadczył gniewnie Babalaczi. — To szaleństwo. Żadna kobieta nie jest warta życia mężczyzny. Stary jestem i wiem to dobrze.
 Podniósł laskę zabierając się do odejścia i spojrzał raz jeszcze pytająco na Daina, lecz Dain wtulił twarz w czarne sploty Niny, nie dostrzegł więc tego ostatniego, niemego wezwania.
 Babalaczi znikł w ciemnościach i wkrótce usłyszeli jak łódź wojenna oddala się z rytmicznym pluskiem wielu wioseł. Jednocześnie nadszedł Ali od strony rzeki, niosąc dwa wiosła na ramieniu.
 — Tuanie Almayer! ukryłem nasze czółno w zatoce — rzekł — w gęstych zaroślach, tam gdzie las schodzi aż do wody. Słyszałem od wioślarzy Babalacziego, że biali ludzie tu jadą.
 — Czekaj tam na mnie i zostaw łódkę w ukryciu — odrzekł Almayer.
 Nasłuchiwał przez chwilę jeszcze kroków Alego, poczem zwrócił się do Niny:
 — Nino — rzekł smutnie — czy nie ulitujesz się nade mną?
 Nie było odpowiedzi. Nie odwróciła nawet głowy przytulonej do piersi Daina.
 Poruszył się jakby chciał odejść i zatrzymał się znowu. W słabym blasku dopalającego się ogniska widział nieruchome ich postacie. Długie, czarne włosy