Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 174.jpeg

gwożdżony do miejsca, trzymając żelazny kołek, jak świecę.
 — Wetknij go tam, skąd go wyjąłeś — rzekł kapitan Allistoun, patrząc mu srogo w twarz.
 Donkin cofnął się krokiem wtył, robiąc wielkie oczy.
 — Ruszaj, ty łotrze, bo cię pognam! — krzyknął kapitan, nacierając groźnie i zmuszając go do cofania się. Donkin skulił się, wznosząc nad głowę kołek, jak gdyby osłonę od grożącej mu pięści.
 Pan Baker przestał na chwilę chrząkać.
 — Dobrze! Do pioruna! — mruknął pan Creighton pochwalnym tonem znawcy.
 — Proszę mnie nie dotykać — warczał Donkin, cofając się.
 — To ruszaj! Prędzej!
 — Proszę mnie nie bić!... Ja pana zaskarżę przed sądem... Ja pokażę panu...
 Kapitan Allistoun posunął się o krok; Donkin odwrócił się, przebiegł kilka kroków, stanął i z poza ramienia wyszczerzył spróchniałe zęby.
 — Dalej, tam — otakelunek przedniego masztu! — naglił kapitan, wskazując ręką.
 — Stoicie tu i gapicie się, jak maltretują towarzysza, — zajazgotał Donkin, zwracając się do załogi, która przypatrywała się w milczeniu. Kapitan Allistoun natarł żwawo. Donkin uskoczył znów, podbiegł ku więźbie linowej fokmasztu i, wściekając się ze złości, osadził nagel w odpowiednim wydrążeniu.
 — My się jeszcze porachujemy — wrzasnął na cały okręt i znikł po tamtej stronie fok-masztu.
 Kapitan Allistoun wykręcił się na pięcie i odszedł obojętnie w kierunku rufy, jak gdyby już zapomniał o całem zajściu. Ustępowano mu z drogi. Nie patrzał na nikogo.