Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 155.jpeg

 Ktoś zatrzasnął kopnięciem drzwi kajuty; ciemność, groźna poszeptem i porykiem głosów, pochłonęła nagle wąski rąbek światła, przeobrażając ciżbę ludzką w tłum gestykulujących, ryczących, gwiżdżących i rechoczących w szale cieniów.
 Pan Baker szepnął:
 — Niech pan kapitan stąd odejdzie.
 Duża postać pana Creightona górowała w milczeniu nad nikłą figurką zwierzchnika.
 — Przez cały kurs pokazywali co umieją, — burknął czyjś głos: — ale teraz przebrała się miarka.
 — To nasz towarzysz.
 — Czy nie traktują nas, jak gromadę cieląt?
 — Warta bakburty odmawia posłuszeństwa.
 Charley, porwany sentymentem, zagwizdał przeraźliwie i wrzasnął:
 — Oddajcie nam Jimmy’ego!
 To wprowadziło nowy ton do zamieszki. Buchnęła wrzawa ze świeżą energją. Zaraz zawiązały się kłótnie.
 — Tak.
 — Nie.
 — Wcale nie był chory.
 — Co tu gadać? Jazda na nich!
 — Stulcie gęby, młodzież! To rzecz nasza — ludzi poważnych.
 — Czyżby?... — mruknął z goryczą kapitan Allistoun.
 Pan Baker pochrząkiwał:
 — Hm! Powarjowali. Przez cały miesiąc już coś knuli.
 — Widziałem to — odrzekł kapitan.
 — A teraz kłócą się pomiędzy sobą — rzucił wzgardliwie pan Creighton: — Lepiej niech pan oddali się, panie kapitanie. My ich uspokoimy.