Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 120.jpeg

drobnym krokiem na tył, aż wreszcie potknął się o skrzynkę z busolą. Tam się oparł i bez celu jął spoglądać na Singletona, który, nie zauważywszy go, wpatrywał się bacznie w koniec bukszprytu.
 — Czy ster dobrze funkcjonuje? — pytał kapitan.
 W gardle starego żeglarza coś zakotłowało, jak gdyby słowa tam grzechotały, nie mogąc się wydostać.
 — Ster chodzi... jak w czółenku, — rzekł wreszcie z ochrypłą czułością, nie raczywszy spojrzeć na kapitana; następnie z wielką uwagą zakręcił kołem do dołu, wstrzymał je i znów puścił ku górze. Kapitan Allistoun pozbawił się rozkoszy, jaką mu dawało wspieranie się o busolę, i ruszył dalej, chwiejąc się, zataczając i z trudem utrzymując równowagę...
 Tłoki pompy w krótkich, prostopadłych skokach wznosiły się i spadały, bijąc jak stemple, koło rozpędowe zaś toczyło się obrotem długim i niezmiernie szybkim u nasady grot-masztu; dwa przyczepione do korb grona ciał ludzkich miotały się naprzód i wtył, równomiernie gwałtownym rutem. Dawali się porywać i zataczać sobą, z drgającemi twarzami i skamieniałemi oczyma. Cieśla, sondując, od czasu do czasu wykrzykiwał machinalnie: „Wgórę! Trzymaj!“
 Pan Baker nie mógł mówić, ale zdobywał się na krzyk. I pod bodźcem jego nawoływań ludzie imali się lin, zaciągali nowe żagle; chociaż zmęczeni do upadłego, windowali ciężkie bloki — sprawdzali mechanizm ożaglowania. Wdrapywali się ostatnim wysiłkiem po węźlicach karnatów. Doznawali zawrotu głowy przy zmianie uchwytu, puszczając się rękoma i stąpając po rejach omackiem, jak w ciemności, albo wykonywając rzuty w kierunku lin