Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 089.jpeg

 — Nie, jest w swej kajucie!
 — Na Boga!
 — Do licha! Złapany jak szczur w klatkę...
 — Nie mógł drzwi otworzyć...
 — Ojej! Za prędko wywrócił się okręt i woda je zaparła.
 — Biedaczysko!
 — Nic mu nie można pomóc.
 — A może pójść i zobaczyć...
 — Do djabła! Ktoby tam poszedł — zasyczał Donkin.
 — Od ciebie tego nikt nie wymaga — rzekł mu najbliższy sąsiad: — Toć ty jesteś tylko szmatą.
 — Czy podobna wogóle dostać się do niego? — spytały naraz dwa — trzy głosy.
 Porywczy Belfast nagłym ruchem uwolnił się z więzów i zsunął się błyskawicznie pod hyz — na stronę podwietrzną. Wydaliśmy okrzyk trwogi, lecz on trzymał się jakoś, mając nogi za burtą, i ryczał, żeby mu rzucono linę. W naszem położeniu żadna rzecz nie mogła już być straszna, więc osądziliśmy, że ten fikający nogami człowiek, z przerażoną twarzą, jest zjawiskiem nader uciesznem. Ktoś parsknął śmiechem i naraz wszyscy ci wybladli nędzarze, jakby dotknięci histerycznym napadem wesołości, zaczęli trząść się, rechotać i dziko wywracać oczyma, rzekłbyś — gromada furjatów, poprzywiązywanych do ściany. Pan Baker zwiesił się ze swego stojaka od busoli i wyciągnął ku niemu nogę. Belfast wgramolił się do góry i, aczkolwiek wystraszony, nie omieszkał wystosować do nas brutalnych słów, polecających nas djabłu.
 — Ty masz pełną gębę plugastwa. Craik, trutniu jeden — burczał pan Baker.
 W odpowiedzi tamten jął bełkotać z oburzeniem: