Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 156.jpeg

chem przejmując serca obecnych głębią swego smutku i gniewu.
 Przez chwilę zaległa śmiertelna cisza, gdy czterech ludzi uniosło trupa, by go złożyć u stóp stojącego w głębi drzewa.
 Wówczas wszystkie kobiety wybuchnęły wielkim jękiem; żal swój krzykami wyrażały; słońce zachodziło, a w przerwach tych kobiecych jęków rozlegały się wysokie śpiewne głosy dwóch starców, intonujące wersety Koranu.
 W tym czasie Jim, wsparty na armatce, plecami do swego domu zwrócony, patrzył na rzekę, dziewczyna, drżąca cała, stała na progu i oczu z niego nie spuszczała.
 Tamb Itam nie odchodził od swego pana, czekając cierpliwie na to, co zdarzyć się może.
 Nagle Jim, zdający się rozmyślać spokojnie, zwrócił się do niego i rzekł:
 — Czas już z tem skończyć.
 — Tuanie? — zawołał Tamb Itam podbiegając, Nie wiedział, o czem mówi jego pan; dziewczyna, widząc ruch Jima, podbiegła również pospiesznie.
 Będąc w połowie dziedzińca, krzyknęła:
 — Będziesz walczył?
 Jim obrócił się do niej i opierając plecami o armatkę, odparł:
 — Niema o co walczyć.
 Mówiąc to, uczynił jeden krok naprzód.
 — Zgodzisz się na ucieczkę? — krzyknęła znów.
 — Tu niema ucieczki — odparł — zatrzymując się, co i ona uczyniła, pożerając go oczyma.
 — I pójdziesz? — spytała powoli.
 Pochylił głowę.
 — A! — krzyknęła — jesteś szalonym lub fałszywym! Pamiętasz tę noc, gdy cię błagałam, byś mnie opuścił, a powiedziałeś, że nie mógłbyś, że to niemożliwe! Pamiętasz, powiedziałeś, że nigdy mnie nie opuścisz? A ja cię o te przysięgi nie prosiłam. Dobrowolnie je składałeś!