Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 154.jpeg

 — We mnie już niema życia.
 Tamb Itam usłyszał jęk dziewczyny, stojącej za drzwiami.
 — Kto wie? — mówił Tamb Itam. — Śmiałość, przebiegłość, pozwolą nam przebić się przez tłumy nieprzyjaciół i uciec. Bo przecież w sercach tamtych ludzi strach jeszcze nie wygasł.
 Wyszedł, marząc o łodziach i otwarłem morzu, zostawiając Jima z dziewczyną.
 Nie mam serca dzielić się z wami tem, co zaszło między nimi, gdy ona przez godzinę, czy więcej, którą z nim spędziła, walczyła o szczęście swoje. Nie wiadomo, czy on miał jakie nadzieje, czego spodziewał się.
 Był niewzruszony, a ze wzrastającem wyosobnieniem uporu duch jego zdawał się wznosić nad ruinami egzystencyi jego.
 Ona wołała: — Walcz!
 Nie rozumiała. O cóż tu walczyć można?
 On miał dowieść swej potęgi w inny sposób i sam miał odnieść zwycięztwo nad fatalnym swym losem.
 Wyszedł na dziedziniec, a za nim, z rozpuszczonemi włosami, błędnemi oczyma, bez tchu prawie, wysunęła się dziewczyna.
 — Otworzyć wrota! — krzyknął.
 Następnie, zwracając się do ludzi, którzy jeszcze w fortecy zostali, pozwolił im wracać do domów.
 — Na jak długo, Tuanie? — spytał jeden z nich nieśmiało.
 — Na życie całe — odparł ponurym głosem.
 Cisza zaległa miasto po wybuchu jęków, płaczów, lamentów, przeciągających nad rzeką, jak podmuch wichru z otwartego przybytku cierpienia!
 Ale szeptem powtarzane wieści napełniały serca przerażeniem i strasznemi wątpliwościami.