Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 111.jpeg

 Nie zapomnijcie, że opowiadam wam miłosną historyę.
 Cudowna ta noc otaczała ich jakby pieszczotą. Płomień pochodni od czasu do czasu z hałasem wyskakiwał w górę, po za tem cisza zupełna.
 — Siedzą w spichrzu — szepnęła dziewczyna — czekają na umówiony znak.
 — Kto ma go dać? — spytał.
 Wstrząsnęła pochodnią, która żywszym zapłonęła blaskiem, sypiąc iskry wokoło.
 — Spałeś pan tak niespokojnie — szepnęła. — Czuwałam cały czas!
 — Ty! — krzyknął, rozglądając się wokoło.
 — Pan myśli, że tylko dziś czuwałam? — odparła ze zdumieniem.
 Zdawało mu się, jak powiadał, że otrzymał cios w piersi. Tchu mu zbrakło. Pomyślał, że był brutalem, poczuł wyrzuty sumienia, ale zarazem dobrze mu było, czuł się wzruszonym, szczęśliwym, wniebowziętym. Muszę znów przypomnieć wam, że to miłość wam opisuję; łatwo to poznać można z ich głupiego zachowania się, z tego stania w blaskach pochodni, jakby umyślnie chcieli służyć za cel dla morderców.
 Gdyby emisaryusze Szeryfa Ali — jak mówił Jim — mieli odrobinę zapału, to właśnie była odpowiednia chwila do ataku.
 Serce Jima tłukło się w piersi — nie ze strachu jednak — ale zdawało mu się, że trawa szeleści, więc szybko usunął się w cień.
 Coś ciemnego, nieokreślonezo przebiegło pośpiesznie. Wielkim głosem zawołał:
 — Cornelius! Cornelius!
 Żadnej odpowiedzi, cisza zupełna.
 Dziewczyna znów znalazła się u jego boku.
 — Uciekaj! — zawołała.
 Stara nadchodziła, skurczona jej postać stanęła w promieniu światła.