Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 090.jpeg

 Spuścił głowę i zamyślił się, po chwili wyprostował się i mówił dalej.
 — Rozumie się, że to łatwo nie przyszło, ale od razu wiedziałem, co mi czynić wypada.
 Jemu to łatwo nie przyszło i dziwić się nie można, wszak gdy przybył do Bugisów — plemię to znajdowało się w bardzo krytycznem położeniu.
 — Wszyscy się lękali — mówił Jim — każdy o siebie obawiał się, a ja widziałem tak jasno, jak na dłoni, że muszę natychmiast zabrać się do czynu, jeżeli nie chcą wyginąć co do nogi, tak z ręki Radży, jak i tego włóczęgi Szeryfa.
 Ale to nie wystarczało, że on tę konieczność widział; należało zwalczyć strach i egoizm i to przekonanie wpoić w oporne umysły.
 Zdołał to w końcu przeprowadzić, ale i tego mało było. Musiał wymyślić sposoby.
 Ułożył plan nadzwyczaj śmiały, a zadanie jego tylko w połowie było dokonane?
 Musiał natchnąć ufnością swoją ludzi, mających ukryte, niedorzeczne powody do trzymania się na uboczu, musiał zwalczać głupie zawiści i rozmaitego rodzaju niewiary.
 Bez przewagi władzy Dovamina i gorącego zapału syna jego sprawa spełzłaby na niczem.
 Dain Waris, znakomity młodzian, pierwszy uwierzył w niego; powstała między nimi ta dziwna, głęboka, rzadka przyjaźń, wiążąca ludzi dwóch odrębnych ras ściślejszym węzłem jakiejś mistycznej sympatyi.
 O Warisie Dainie jego własny lud wyrażał się z dumą, że tak walczyć umie jak biały człowiek. To było prawdą; posiadał ten rodzaj odwagi, co to nie lęka się odkrytej przestrzeni, a zarazem posiadał i umysł Europejczyka.
 On nietylko wierzył Jimowi, ale rozumiał go, jestem najmocniej o tem przekonany.
 Mówię o nim, gdyż zdobył sobie we mnie