Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 026.jpeg

cechą sklepu tego; nawet obcy przestali na to zwracać uwagę, a jeżeli hałas zbytnio im kiedy dokuczył, to mrucząc pod nosem, zamykali drzwi „salonu”.
 Sam Egström, grubokościsty, ciężki Skandynawczyk, z olbrzymiemi blond faworytami, wydawał rozporządzenia, zawijał paczki, robił rachunki, lub pisał stojąc przy kantorku i zachowywał się tak, jak gdyby był głuchy, jak pień.
 Od czasu do czasu wyrzucał z siebie dźwięk — sz! bez najmniejszej nadziei, by to jakiś skutek wywołać mogło i tak było w rzeczywistości.
 — Bardzo przyzwoicie obchodzą się tu ze mną — rzekł Jim.
 — Blake trochę grubianin, ale Egström bardzo na swojem miejscu.
 Zerwał się nagle i podszedł do okna, gdzie stał teleskop, wylotem zwrócony ku morzu. Przechylił się i bacznie się czemuś przyglądał.
 — Okręt, który cały ranek był unieruchomiony wskutek zupełnej ciszy, teraz podpływa — rzekł spokojnie.
 — Muszę iść, spełniać swoją powinność.
 Uścisnęliśmy sobie ręce w milczeniu i Jim skierował się ku wyjściu.
 — Jimie! — krzyknąłem.
 Obejrzał się, trzymając rękę na kłamcę.
 — Odrzuciłeś — odrzuciłeś coś w rodzaju fortuny!
 Wrócił się i stanął przy mnie.
 — Przywiązałem się do starego, to był taki niezwykły okaz człowieka — rzekł. — Ale czyż mogłem. Czyż mogłem? — Wargi mu drgać zaczęły. — Tutaj nikt o tem nie wie i nikogoby to nie obeszło.
 — Ach! ty — ty — zacząłem i umilkłem, łamiąc sobie głowę nad wynalezieniem odpowiedniego słowa, a gdy zrozumiałem, że ono nie istnieje, Jima już w pokoju nie było.