Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 160.jpeg

 Przyznałem, że tak było istotnie, a on, uczyniwszy uwagę, że lubi żyć przyzwoicie, tylko teraz musi oszczędzać grosz każdy, bo nigdy go dość niema, gdy się puszcza w ruch jaki interes — podniósł ramiona i gładził swe sterczące wąsy, a poważny Robinson kaszlał i coraz więcej opierał się na parasolu; zdawało się, że lada chwila przemieni się w kupę starych kości.
 — Widzisz pan, stary trzyma w garści wszystkie pieniądze — szepnął poufnie Chester.
 — Zostałem spłukany przy zawieraniu tranzakcyi, ale poczekaj pan, poczekaj. Dobry czas nadejdzie...
 Zdziwił się nagle oznakami mego zniecierpliwienia.
 — Do pioruna! — krzyknął. — Ja opowiadam panu o sprawie pierwszorzędnego znaczenia, a pan...
 — Czekają na mnie — rzekłem łagodnie.
 — No więc co? — rzekł — niech czekają.
 — Czekają już — zauważyłem — ale powiedz mi pan lepiej, czego chcesz odemnie?
 Rzucił gwałtownie głową.
 — Potrzebuję tego chłopaka.
 — Nie rozumiem — rzekłem.
 — Niezdatny, co? — pytał Chester szorstko.
 — Nic o tem nie wiem — protestowałem.
 — Jakto, sam mi pan powiedziałeś, że bierze sprawę do serca — argumentował Chester.
 — Mojem zdaniem, chłopiec, który... w każdym razie nie na wiele on się zda; ale widzisz pan, jestem w poszukiwaniu kogokolwiek i mam właśnie pracę odpowiednią dla niego. Dam mu posadę na mojej wyspie.
 Kiwał głową znacząco.
 — Muszę zakopać tam czterdziestu robotników, chociażby mi przyszło wykraść ich! Ktoś musi obrobić materyał. O! ja myślę to postawić na szerokiej stopie, pobuduję drewniane szałasy, rozciągnę żelazne dachy — znam jednego człowieka w Hobart,