Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 148.jpeg

 — Usiłowałem wam wszystkim powiedzieć, co jest w niej — mówił powoli, jak gdyby rozmyślał nad czemś, nie dającem się określić — ale zresztą to do mnie należy. Otworzyłem usta, by mu dać odpowiedź, gdy nagle przekonałem się, że straciłem całe do siebie zaufanie; i on również, zdawało się, że odsuwa mnie na bok, gdyż bąkał, jak człowiek myślący głośno:
 — Poszli sobie... schronili się do szpitali... Ani jeden z nich nie stawi tu czoła... Ani!...
 Poruszył ręką pogardliwie.
 — Ale ja muszę przejść przez to wszystko... nie cofnę się przed niczem.
 Umilkł. Patrzył jak nieprzytomny. Na jego twarzy odzwierciedlały się przemijające wrażenia pogardy, rozpaczy, postanowienia — odzwierciedlały się kolejno, jak w magicznem zwierciedle odbijają się przesuwające się nieziemskie kształty.
 Żył w otoczeniu zwodniczych duchów, surowych cieni.
 — Ee! głupstwo, kochany chłopcze! — zacząłem. — Wykonał ruch zniecierpliwienia.
 — Zdajesz się pan nie rozumieć — rzekł z naciskiem; spojrzał na mnie przeciągle:
 — Mogłem skoczyć, ale nie ucieknę!
 — Nie chciałem cię obrazić — rzekłem i głupio dodałem: — Lepsi od ciebie ludzie uciekali czasami.
 Sponsowiał cały, a ja w zakłopotaniu o mało się własnym językiem nie zadławiłem.
 — Może być — rzekł w końcu — nie dość jestem dobrym na to; nie mogę się więc puszczać. Zmuszony jestem walczyć z tą sprawą i walczę!
 Wstałem z krzesła, czułem się zupełnie zesztywniały. Milczenie było kłopotliwe i aby mu koniec położyć, nie znalazłem lepszego wyjścia nad uczynienie tej uwagi.
 — Nie miałem pojęcia, że tak jest późno.
 — Jak widzę, miał pan dość tego — rzekł