Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 115.jpeg

 — Może napijesz się? — spytałem.
 Spojrzał na mnie gniewnie.
 — Czyż myślisz pan, że nie zdołam wszystkiego wypowiedzieć bez podniecenia się.
 Gromada „obieżyświatów” poszła już spać. Byliśmy sami, tylko tam w cieniu rysowała się jakaś biała postać. Spojrzałem na nią, pochyliła się, zawahała i odeszła powoli. Późno już było, ale nie zachęcałem gościa mego do pośpiechu.
 W tym stanie zgnębienia Jim usłyszał, że towarzysze jego zaczynają komuś wymyślać.
 — Ty waryacie, dlaczego skakać nie chciałeś? — mówił ktoś rozgniewanym tonem.
 Główny maszynista porzucił ster i sunął naprzód, jak gdyby miał złe zamiary „względem największego idyoty, jaki był na świecie”.
 Kapitan, siedząc przy wiosłach, wymyślał najokropniejszemi wyrazami.
 Słysząc ten wrzask, Jim podniósł głowę i usłyszał imię „Jerzy”, a czyjaś ręka wymierzyła mu cios w piersi.
 — Co masz do powiedzenia na swą obronę, ty głupcze? — wrzasnął ktoś gniewnie.
 — Uważasz pan — rzekł Jim — wymyślali mi, łajali... myśląc, że jestem Jerzym.
 Umilkł, usiłował uśmiechnąć się, odwrócił oczy i mówił dalej:
 — Mały maszynista podsunął swą głowę pod sam mój nos.
 — Ależ to ten przeklęty pomocnik kapitana!
 — Coo? — zawył kapitan z drugiego końca łodzi.
 — Co? — wrzasnął pierwszy maszynista i również pochylił się, by spojrzeć w moją twarz.
 Znowu wiatr ucichł. Deszcz padać zaczął, a monotonny, trochę tajemniczy odgłos spadających w morze kropli rozlegał się naokoło.
 — Byli zbyt zdziwieni, by się mogli na jakieś