Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 067.jpeg

się odrazu dowiedział, że jego pomocnik został kapitanem na Pelionie — ale on tu nic nie zawinił.
 A ja mu rzekłem:
 — Daj pan pokój staremu Jonesowi, do dyabła z nim, on przywykł do tego.
 Od razu spostrzegłem, że uraziłem jego delikatne ucho i gdyśmy po raz pierwszy jedli razem śniadanie, w brzydki sposób czepiał się tego, to owego.
 Takiego głosu nie słyszałem dawno.
 Zacisnąłem zęby, oczy wpiłem w jakiś punkt i trzymałem się jak mogłem najdłużej; ale w końcu i ja znalazłem coś do powiedzenia; a on jak nie skoczy, jak nie machnie temi pięknemi piórkami, jak walczący kogut, jak nie krzyknie!
 — Przekonasz się, że masz do czynienia z kim innym, a nie z nieboszczykiem kapitanem Brierly!
 — Przekonałem się — odparłem ponuro, ufając, że jestem bardzo zajęty krajaniem mięsa.
 — Jesteś starym łajdakiem, panie — a Jonesie! a mało tego, znanym jesteś łotrem u zwierzchności — rzucił mi w oczy.
 Przeklęty pomywacz stał obok i roztwierał gębę od ucha do ucha, słuchając tych słów.
 — Mogę być twardą sztuką — odparłem — ale nie zaszedłem tak daleko, by znieść pański widok na miejscu kapitana Brierly!
 Mówiąc to, położyłem mój nóż i widelec.
 — Chciałbyś tu sam siedzieć — ot! jak wyłazi szydło z worka! — szydził.
 Wyszedłem z jadalni, zebrałem manatki i znalazłem się na wybrzeżu z całym mym majątkiem. Tak. Na los szczęścia — na wybrzeże rzucony — po dziesięciu latach służby — z żoną i czworgiem dzieci, o sześćset mil oddalonymi, które każdy kęsek chleba otrzymywały tylko z mojej pensyi. Tak panie! wolałem to, niż słyszeć złe słowo o kapitanie Brierly. Zostawił mi te szklanki — oto są — i pragnął, bym się psem zaopiekował.