Strona:PL Joseph Conrad-Banita 171.jpeg

 — A! Hudig! — ziewnął Almayer. — O cóż wam szło?
 — O... — Luigard zakrztusił się — o... kobietę.
 Almayer podniósł brwi, obrzucił teścia w pół sennem, lecz ciekawem spojrzeniem. Kapitan kręcił wąsy, zwijał na palce siwą brodę, a z poza szczeliny opuszczonych powiek, jego małe zaczerwienione oczy, nawykłe badać głębie i przestworza mórz, wytrzymywać oślepiające powodzie blasków i nieprzebite nocy ciemności, spoglądały na zięcia z czemś podobnem do zalęknienia. Almayer uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Osobliwość! coś znalazł osobliwego pod dachem Hudiga? Ach, niepoprawny don Żuanie!
 — Co? — ofuknął kapitan. — Szło o żonę przyjaciela... to jest znajomego...
 Almayer skinął z uśmiechem dłonią.
 — O żonę kogoś — ciągnął Luigard — kogo znałem, zanim mię tu żywcem zagrzebano. W każdym razie żona czy nie żona, kobieta z otoczenia starego osła Hudiga, osobliwszej nie przedstawia wartości i winszuję raczej małżonkowi, jeśli się jej tak czy owak pozbył.
 Roześmiał się, przypomniały mu się różne sprawki, plotki różne z błogiej epoki, gdy nie był jeszcze „żywcem zagrzebany“ w piekielnym Sambirze.
 Ale kapitan brwi marszczył.
 — Nie pleć koszałek opałek. Idzie o żonę Willemsa.
 Almayer podskoczył na krześle, rozbudzony, zdumiony.
 — Co? Jak? Czyją?