Strona:PL Joseph Conrad-Banita 083.jpeg

 — Istotnie, w ustach nic nie miałem od dwóch dni, od więcej może, niepamiętam... Mniejsza z tem! Pali mię wewnątrz jak roztopione żelazo. Spójrz!
 Odkręcił rękaw koszuli.
 — Kąsałem siebie, by zgłuszyć ból, tamten — mówił, uderzając się pięścią w piersi.
 — Po co te komedje — skrzywił się Almayer — nie wiem doprawdy, co teść mój dopatrzył w tobie. Tyleś wart, co...
 — Milcz! — przerwał mu chłodno, przymykając zmęczone powieki Willems. — Tyś duszę za garść holenderskich dukatów zaprzedał.
 — Nie tak tanio, jak ci się zdaje — odgryzł się zięć Luigarda — w każdym razie nie tak, jak ty, coś się dzikiej dziewce oddał za darmo, aż cię oszukała, aż krew ci wyssie, aż cię zabije i pożre. Znam je! miłość ich tyle warta, co nienawiść!
 — Holenderskie dukaty — ciągnął po chwili zupełnie już spokojnie — rozumiesz przez to pieniądze mego teścia, kapitana Luigarda. Cobądź mu sprzedałem, targu sobie psuć nie dam. Nie dam się podejść nikomu, a tem mniej takiemu, kto nie wart końca butów kapitana Luigarda.
 Unosił się, zachłysnął długo tłumioną zawiścią. Willems poczuł się silniejszym.
 — Przybyłem tu pod opieką kapitana — rzekł — jako jego spólnik.
 Almayer wzruszył ramiona.
 — Tak — powtórzył Willems — żądam pracy, udziału w towarach i tego się domagam.
 — Tyle tylko! — odparł Almayer i rozpinając surdut dorzucił: