Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 187.jpeg

—   179   —

 Dotknął ręką dzwonka, wzywając służącego.
 — Trzeba się przedewszystkiem posilić, — rzekł z wymuszonym uśmiechem.
 Służący właśnie wchodził. Jacek zatrzymał go we drzwiach skinieniem dłoni.
 — Przygotuj nam śniadanie i poproś posłów z Księżyca, żeby tu do mnie przyszli...
 Po odejściu lokaja Nyanatiloka podniósł oczy na Jacka.
 — Jak zamyślasz postąpić wobec tych wieści o przyjacielu twoim Marku?
 Jacek tak już był przyzwyczajony, że ten niepojęty człowiek myśli jego czyta, nim w słowach się pojawią, iż nie zdziwił się nawet, skąd może wiedzieć o wydarzeniach ostatnich tygodni. Wzruszył tylko ramionami i rozłożył ręce szeroko.
 — Nie wiem jeszcze. Podejrzani mi są ci karzełkowie. Zdaje mi się, że trzeba będzie nowy wóz zbudować i jechać na Księżyc...
 Błysnęła mu jakaś myśl. Urwał i spojrzał na Nyanatilokę.
 — Słuchaj, przecież ty byś mi mógł powiedzieć, co się z Markiem dzieje...
 »Bikhu« potrząsnął głową przecząco.
 — Nie wiem. Mówiłem ci już raz, bracie, że wola ludzka nie posiada granic w swojem działaniu, ale wiedza jest ograniczona i świadomość nie wszędzie dotrzeć zdoła. Zasady poznaje najgłębsze, lecz wiele szczegółów jest przed nią zakrytych, bo z obcych wynikają źródeł.
 — A jednak wiesz zazwyczaj, co ja myślę.
 — Gdy mówisz do mnie myślami, wiem. Uderzasz mimowoli myślami ducha mojego.
 Położył dłoń na jego ramieniu.
 — Dajmy temu jednak pokój w tej chwili. Sam mówiłeś, że jesteś znużony...
 Jacek uczuł, że nagle pod wzrokiem buddysty myśli poczynają mu się mieszać i coś, jakby dziwnie słodka, obezwła-