Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 255.jpeg

 Elem się zawahał.
 — Kto nam zaręczy, że uwolniony, zechcesz nas chronić, a nie mścić się?
 — Ja wam ręczę, — rzekł wielkorządca, — że uwolniony mścić się będę, a nie chronić was. Lecz jeśli mnie nie uwolnicie, zemsta będzie jeszcze straszniejsza!
 Arcykapłan chciał mu coś odpowiedzieć, ale w tej chwili przeszkodził mu ruch, powstający nagle u drzwi świątyni. Wbiegali ludzie z krzykiem i lamentem, — słychać było głosy, że szernowie palą już osady w pobliżu miasta, — z wałów widać ścielące się szeroko dymy... Popłoch naraz zapanował. Dostojnicy porywali się z siedzeń, niektórzy z nich cisnęli się w zalęknieniu około tronu Elemowego, jak gdyby ratunku lub schronienia od niego czekając.
 Elem stał bezradny, niezdolny nad tym zamieszaniem zgubnem zapanować...
 Szern wtedy, targnąwszy się na linach, wstąpił na podniesienie tronu i zacharczał:
 — Do nóg moich, psy! na twarz, na twarz! Skomleć mi tutaj o życie, którego wam nie dam!
 Nie wiadomo, coby się było stało, bo odruchowo w nieprzytomnym strachu niektórzy ze starszyzny i ludu zatoczyli się już, jakby mając runąć pod nogi potwora, gdy nagle u wrót świątyni zabrzmiał potężny, znajomy głos:
 — Ludu! stój!
 Obejrzeli się wszyscy. Na nizkiej z kwadratowego głazu kazalnicy obok wejścia stał Malahuda. Szarą miał szatę na sobie, bez oznak żadnych i ozdób, na której odcinała się tylko długa siwa, broda, ale z postawy jego całej biło dawne, przemożne dostojeństwo. Znać było, że przyszedł ująć władzę w tej ciężkiej chwili.
 — Malahuda! Malahuda! arcykapłan! Cudem się jawi! — poczęto krzyczeć ze wszech stron i cisnąć się ku niemu.