Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 231.jpeg

czemu nie uciekał razem z innymi? Nuzar się cofnął, nie czując się na siłach tego wyrazić; tedy dwaj pozostali morcy zaczęli wydawać dzikie i zgrzytliwe głosy, pomagając sobie przytem pewnymi ruchami. Szern patrzył na nich pogardliwie, a po chwili błysnął czołem. Morcy, umilknąwszy, wpatrywali się z natężoną uwagą w przemykające blaski...
 — Co mówił? — spytał Marek niecierpliwie.
 — Powiada, że tak mu się podobało, — odparł Nuzar z pewnem wahaniem w głosie.
 — Jakto? i nic więcej?
 — Nic, panie. Mówi, że mu się tak podobało.
 Marek powstał i zbliżył się ku stojącemu nieruchomo szernowi. Potworne oblicze pierwobylca spokojne było i z lekka wzgardliwe, kiedy spoglądał na dwakroć wyższego od siebie olbrzyma. Nie znać na nim było ani śladu trwogi lub pomieszania; zaledwie cień ciekawości przeglądał z czworga krwawych, przygasłych oczu...
 — Mówcie mu, — rzekł Marek, do morców się zwracając, — mówcie mu, że będzie żyw i wolny, jeśli zechce odpowiadać na moje pytania...
 Morcy jęli znowu wyć i szczekać, giestykulując przytem żywo, a gdy po pewnym czasie szern im coś odbłysnął, zwrócili się do Zwycięzcy z wyrazem zakłopotania w tępych twarzach.
 — Powiada, że gdyby mu było na życiu zależało, byłby uciekł razem z innymi... Chciał tylko zobaczyć...
 Morzec urwał.
 — Zwycięzcę! — podpowiedział Nuzar szybko.
 — Czy tak rzekł? Istotnie?
 — Powiedział inaczej, ale nie śmiem...
 — Mów!
 — Grubego i głupiego psa chciał zobaczyć, — dokończył morzec z kłopotliwym uśmiechem.
 Wszelkie dalsze usiłowania wydobycia z szerna czegoś