Strona:PL Jerzy Żuławski-Zwycięzca 056.jpeg

 »Zabijcie wszystkich. Wolno wam. Nie złożyli haraczu...
 »A zresztą tak mi się podoba.
 »Malahuda... Możecie go dać psom. Za stary jest dla mnie, twarde musi mieć mięso. I w pół dnia nie skruszałby...
 »Ale on ma córkę... Widziałem...
 Mlasnął głośno, uderzając językiem o dziób rogowy.
 — Ihezal jej na imię...! — wyrwał się jeden z morców, młody, zaledwie dorastający chłopak.
 — Milcz, psie.
 »Możeby po niej mądrzejsze morce były, niż wy...
 »Jak tylko przyjdzie poselstwo...
 Ale poselstwo nie przychodziło. Minęła cała długa noc i dopiero około świtania dwóch szernów postawionych na czatach a osobiste towarzystwo Awija stanowiących — doniosło, że w szarym brzasku widać żagle zbliżających się sań na morzu...
 W namiestnika wstąpiła nagła energja. Zerwał się i zatrzepotał ciężkimi skrzydłami, wydając zgrzytliwe dźwięki, które oznaczały to, co Ludzie śmiechem nazywają.
 — Za kilka godzin będzie tu morze płomieni!
 Potem zasępił się na chwilę.
 — Szkoda, że noc już minęła, trzeba było w nocy...
 Nuzar, który stał przy oknie, zwrócił ku Awijowi dziką, ohydnem piętnem naznaczoną gębę:
 — Czy iść im na pomoc?
 Wyciągnął rękę przed siebie.
 — Zamek cały jest otoczony. Widzę namioty przysypane śniegiem. Czuwali całą noc... Nawet na morzu, na lodzie straże porozstawiano.
 Awij rzucił się ku oknu, wytężając w słaby, ostry brzask budzącego się dnia parę swych dalekowidzkich oczu. Rzeczywiście dookoła zamku ciągnął się nieprzerwany podwójny pierścień śnieżnych kopczyków, pod którymi kryły się namioty zbrojnych. Tu i ówdzie wydostający się dym świadczył, że czu-