Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 283.jpeg

—   275   —

i owiniętą około bioder przesłonę. Na piersiach, pod lewą brodawką, miał świeżo zasklepioną bliznę.
 Aza, zoczywszy go, zatoczyła się i oparła plecami o ścianę. Krzyk zamarł jej w ściśniętem gardle.
 Jacek cofnął się o krok.
 — Nyanatiloka?...
 — Nic, już nic, mój przyjacielu. Byłem blizki śmierci...
 — Ty jesteś krwią świeżą zlany, na piersi masz bliznę!
 — Przed chwilą była tu rana. Mogłem był umrzeć, bo nóż przeszedł przez serce... Ale w ostatniej chwili przytomności wspomniałem, że jestem ci jeszcze potrzebny. Wysiłkiem gasnącej woli chwyciłem tlejącą jeszcze iskrę świadomości i począłem się zmagać ze śmiercią... To była walka najcięższa, jaką kiedykolwiek stoczyć mi wypadło. Ale w końcu, jak widzisz, zwyciężyłem.
 — Ty się chwiejesz na nogach!...
 — Nie, nie! — uśmiechnął się blado. — To reszta osłabienia, która wnet przejdzie. Nic mi już nie jest. Czekałem na ciebie, wiedząc, że wrócisz tej nocy... Odejdziemy stąd...
 Jacek poderwał się nagle.
 — A moja maszyna!
 Mędrzec wstrzymał go ruchem dłoni.
 — Niema jej już tam. Skradziono ci ją. Nie przeczułem tego wcześniej. Tak może lepiej. Wszak bez ciebie nikt jej użyć nie zdoła?
 — Nie...
 — Więc dobrze. Odejdziemy stąd obaj na zawsze, na zawsze...
 Aza teraz dopiero oprzytomniała. Jasność jakaś przerażająca rozpłonęła jej w mózgu. Jednym rzutem poskoczyła naprzód i padła do nóg Nyanatiloce.
 — Daruj mi, daruj!
 Uśmiechnął się.
 — Nie jestem wcale gniewny.