Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 278.jpeg

—   270   —

 — Pan jesteś mistrz Jacek? — zapytał wręcz, przystępując ku uczonemu.
 — Tak. Ale ja nie wiem, kto pan jesteś?
 — To mniejsza. Nazywają mnie Józwa...
 — A! Grabiec mi raz wspominał...
 — Może. Mnie także mówił o panu. Pan masz maszynę, za pomocą której można miasta całe i kraje niweczyć...
 — Co komu do tego?
 — Owszem. Mnie jest coś niecoś do tego. Potrzebuję tej maszyny.
 — Nie będziesz jej pan miał.
 — Będę!
 Skinął na robotników, którzy w oka mgnieniu otoczyli Jacka zwartym pierścieniem.
 — Mogę pana kazać zabić natychmiast!
 — Tak. I co z tego?
 — Więc zatrzymamy pana tutaj, a tymczasem przetrząśnie się pańską pracownię w Warszawie.
 Jacek mimo grozy położenia uśmiechnął się mimowolnie. Z pod spuszczonych powiek niewymownie wzgardliwym wzrokiem patrzył teraz na Józwę. Miał ochotę zapytać go, czy wyważywszy drzwi jego pracowni, aby zabrać zabójczą maszynę, zdoła również dobrać się do jego mózgu i wyłuszczyć stamtąd tajemnicę jej zastosowania, bez czego będzie ona zawsze tylko marną, na nic niezdatną łupiną?
 W tejże chwili przystąpił do Józwy jakiś człowiek i podał mu kartkę z kilkoma nakreślonemi wyrazami... Przewódca rzucił na nią okiem i uśmiechnął się, poczem dał znak robotnikom, aby odstąpili Jacka.
 — Nie potrzebujemy już pana — rzekł. — Mój przyjaciel, Grabiec, donosi mi właśnie...
 Urwał, a potem dokończył z uprzejmym, nieco szyderskim ukłonem, ręką na stojący opodal samochód wskazując: